بزرگ‌ترین دستاورد ایران از جام جهانی 2014 چه بود؟

به گزارش جام جم ورزشی، در حالی که فدراسیون با ارائه پیشنهادی مشتمل بر هشت بند به کرش قصد دارد سرمربی پرتغالی را به تمدید قرارداد با شرایط پیشنهادی خودش و البته همان رقم پیشین بدون پرداخت اضافی مجاب کند، از راهروهای فدراسیون خبری جالب بیرون می‌آید. ارسال پیشنهاد‌های رنگارنگ از سوی مربیان بزرگ و کوچک، نامدار و جویای شهرت و البته باتجربه و جوان، حاکی از آن است که تیم ملی فوتبال ایران در کانون توجهات قرار گرفته و مساله سرنوشت نیمکت تیم ملی ایران یک مساله جهانی است؛ مساله‌ای که پا را از مرزها بیرون گذاشته و حالا در مارکت جهانی مطرح شده است.

بنا بر ادعای مدیران فدراسیون فوتبال کارلوس آلبرتو پریرا برزیلی و سافت سوسیچ بوسنیایی دو گزینه اصلی و مهم هستند که علاقه‌مندی خود را برای در اختیار گرفتن نیمکت تیم ملی ایران ابراز کرده‌اند؛ دو مربی از دو خاستگاه متفاوت با دو سبک، دو ایده و نگره و البته دو رزومه متفاوت.

اولی یک چهره معروف و نامدار است. مردی که با تیم ملی برزیل جام جهانی را بالای سر برده، البته نه یک‌بار بلکه سه‌ بار. یک متخصص جام و یک مربی کارکشته با کوله‌باری از تجربه که حالا در دهه هشتم زندگی‌اش روی نیمکت برزیل در جام بیستم به‌عنوان مشاور فنی حضوری پررنگ دارد و مشاور ارشد اسکولاری محسوب می‌شود. مردی که برزیلی‌ها امیدوارند با تجربه، مهارت و تخصص وی جام را در خانه نگاه دارند و ستاره ششم را روی سینه خود الصاق کنند.

دومی سرمربی بوسنی در جام بیستم است؛ مردی که در دوران بازیگری در تیم ملی یوگسلاوی سابق یک ستاره با ثبات بود و بعدها با تجزیه این امپراتوری و ظهور بوسنی پیراهن این تیم تازه استقلال یافته را به تن کرد و در قامت سرمربی تیم ملی بوسنی توانست این تیم را برای نخستین بار به جام جهانی رهنمون شود و در جام بیستم نتایجی نسبتا قابل قبول بگیرد. مردی که شیفته بازی تهاجمی است و روحیه‌ای ماجراجو دارد که بشدت شخصیت و خصوصیات اخلاقی‌اش منطبق بر منویات فوتبال ایران است؛ فوتبالی که بازی تهاجمی و متهورانه را بر کسب نتیجه ارجح می‌داند. سوسیچ در جام جهانی نیز چوب همین رویکرد هیجانی خود را خورد و اگر کمی منطق را چاشنی تفکراتش می‌کرد و البته داوری نیز با او سر سازگاری داشت، قطعا می‌توانست به جای نیجریه از گروه F صعود کند.

ابراز علاقه این دو مربی نام‌آشنا و البته بین‌المللی برای نشستن روی نیمکت تیم ملی ایران ورای تمامی حواشی و البته هیجاناتش اشاره به یک حقیقت کلیدی دارد؛ حقیقتی که برتافته از نمایش چشمنواز و آبرومندانه ایران در جام جهانی است. حقیقتی که به این انگاره صحه می‌گذارد که فوتبال ایران در جام جهانی همه تلخ‌اندیشی‌ها و ساده‌انگاری‌های درونی و بیرونی را درباره کمیت و کیفیتش باطل کرد و با نمایش چشمنواز و مقتدرانه، اعتباری برای خود دست و پا کرد تا در محافل بین‌المللی در کانون توجهات قرار گرفته، مهم شمرده شده و با احترام از آن یاد شود. اعتباری که سبب شده تا دو مربی بین‌المللی و جهانی برای نشستن روی نیمکت داغ آن ابراز علاقه کنند. بی‌تردید این بزرگ‌ترین دستاورد فوتبال ایران در جام جهانی است؛ تیمی که جهانی بازی کرد و جهانی نمایش داد تا حالا در در کانون توجهات جهانیان قرار گیرد و بزرگ شود. زیر سایه این جهانی شدن همه ابعاد فوتبال ایران ازجمله نیمکت سرمربیگری بزرگ شد و قد کشید. نتیجه این بزرگ شدن همین ابراز علاقه کارلوس آلبرتو پریرا و سافت سوسیچ است.