برای آب نه، دلمان به حال خودمان بسوزد

بارش‌های زمستان و بهار امسال نیز که چنگی به دل نمی‌زد که بگوییم آب هست و مسئولان قایمش می‌کنند، گرمای هوا هم که علنی است و چیزی نیست که عده‌ای غرض ورز بخواهند بزرگش کنند.

با این حال هنوز خیلی از ما دست از سبک زندگی غلط‌مان برنمی داریم و همچنان اصرار داریم موقع شستن ظرف‌ها شیر را تا آخر باز کنیم، روی خودروی‌مان شیلنگ بگیریم و آب شیرین را خرجش کنیم، موقع حمام رفتن زیر دوش میخکوب شویم و آب را نبندیم یا با فشار آب پیاده‌روی مقابل خانه و مغازه‌مان را برق بیندازیم.

ولی تنش آبی جدی است، حتی اگر عده‌ای مقاومت کنند و باور نکنند که جیره‌بندی آب درست بیخ گوشمان است. بدتر از جیره‌بندی آب اما افت کیفیت آب است که دیروز معاون سازمان حفاظت محیط‌زیست شهامت به خرج داد و آن را رسانه‌ای کرد.

این مسئول از یک اتفاق بد خبر داد که مربوط به روزی است که آب سدها کمتر از آنی که هست بشود، و بناچار برای تامین آب شرب از چاه‌های زیرزمینی بهره‌برداری شود و این کار به حدی برسد که میزان بهره‌برداری آب چاه‌ها بیشتر از آب سدها باشد و در نتیجه آب لوله‌کشی گرفتار آلودگی‌ های میکروبی و شیمیایی شود البته به گفته این مسئول، آلودگی میکروبی قابل کنترل است، اما با آلودگی شیمیایی (به احتمال زیاد آلودگی به نیترات) نمی‌شود کاری کرد و برای همین بعید نیست اگر بیماری‌های مزمن و اسهالی گریبان مردم پایتخت را بگیرد.

البته باز هم عده‌ای باور نخواهند کرد که این هشدارها، بازخوانی حقایق است، برای همین شاید پیش هم بنشینند و بحث‌های قدیمی و پوچ را پیش بکشند و مثلا بگویند دولت آب را صادر می‌کند و در عوض از مردم می‌خواهد صرفه‌جویی کنند.

اما حقیقت، تلخ‌تر از این پچ‌پچ‌های ناشی از ناآگاهی است. این آمار عین حقیقت است که حتی اگر همه مردم از امروز صرفه‌جویی آب را آغاز کنند برای این که منابع آبی‌مان به وضع 30 سال پیش خود برگردد دست‌کم 40 سال زمان نیاز است.

اما عاقلانه این است که هشدارها را باور کنیم و به آب که بخشی از چرخه طبیعت است احترام بگذاریم، یا این که اگر نمی‌خواهیم این چنین باشیم لااقل به فکر خودمان باشیم و برای جلوگیری از نوشیدن آب آلوده به انواع آلاینده‌های شیمیایی در آینده‌ای نه‌چندان دور، از امروز کاری کنیم.

مریم خباز - گروه جامعه