تعلل در پاسداشت میراث فرهنگی

این تلاش‌ها در شرایطی صورت می‌گیرد که بتازگی فدراسیون جهانی کمانگیری روی اسب (WHAF) به منظور توسعه و پیشرفت هر چه بیشتر این رشته ورزشی و پاسداری از این میراث فرهنگی، سند عضویت و مجوز فعالیت نماینده جدید تحت‌نام «انجمن کمانگیری روی اسب پارسی» را در ایران صادر کرد. حال کره‌ای‌ها با چه اسنادی می‌خواهند این ورزش را متعلق به خود بدانند پرسشی است که تا دیر نشده مسئولان امر باید آن را پیگیری کنند.

کمانگیری روی اسب از 25 سال پیش تا امروز در برخی کشورها بویژه کره‌جنوبی مورد توجه قرار گرفت. بر این اساس آنها با همین تاریخ مختصر مدعی ثبت این ورزش به نام خود شدند. زمانی چنین ادعاهایی شنیده می‌شود که کمانداران این کشور با کمان پارسی هم تیراندازی کرده‌اند.

بسیاری از ورزش‌های رایج امروزی در تاریخ کشورها به عنوان فنون نظامی و روش‌هایی برای ارتزاق و شکار از آنها نام برده شده است، چون ملت‌ها در گذشته راه اثبات خود را در جنگ و مقابله با مهاجمان می‌دانستند و برای زندگی به غذا از طریق شکار نیاز داشتند.

پادشاهان ایرانی در تاریخ باستان آموزش فنون سوارکاری و تیراندازی را برای جوانان و برای جنگ و تفریح در اوقات بیکاری لازم می‌دانستند. داستان آرش کمانگیر نماد کامل شجاعت، رادمردی و از خودگذشتگی برای حفظ کیان پارسی است که در آن تعلق ایرانیان به تیر و کمان نشان داده شده است. در دین اسلام نیز پرداختن به ورزش‌هایی مانند شنا، سوارکاری و تیراندازی از سوی پیامبر اسلام سفارش شده است. به مرور که اهداف صلح و دوستی از طریق بازی بین ملل جاافتاد، فنون نظامی مانند سوارکاری و کمانگیری روی اسب از میدان‌های جنگ به عرصه‌های بازی راه پیدا کرد.

با پیشینه پربار سوارکاری و تیروکمان در فرهنگ ملی ـ اسلامی ما، ادعای برخی کشورها با حس تازه مالکیت آنها در این زمینه تامل‌برانگیز است. این‌که ما در پاسداشت میراث ایرانی تعلل می‌کنیم تا مدعیان تازه‌وارد به این عرصه، اندک مدارک خود را دستمایه تاراج میراث فرهنگی ما قرار دهند، ایرادی است که در وهله اول به خودمان بازمی‌گردد و باید پرسید مسئولان حوزه‌های مختلف فرهنگی و ورزشی برای حفظ سرمایه‌های ملی چه برنامه‌ای دارند؟

محمد رضاپور / گروه ورزش