ای مشت پرتوان برس به داد این ناتوان

آیا دوست دارید مشت‌تان را حواله چانه‌ یک خرس کنید؟ عجله نکنید، اگر جواب آن را نمی‌دانید، می‌توانید از بازی Nicoll Hunt سازنده‌ عنوان مستقل Fist of Awesome دریافت کنید. تجربه‌ این عنوان شما را به یاد دوران درخشان بازی‌های Beat’em Up سگا می‌اندازد و تازه بعد از این تجربه است که متوجه می‌شوید نه تنها دوست دارید به صورت خرس‌ها مشت بزنید، بلکه شکم آنها نیز محل قرار گرفتن لگدهایتان خواهد شد! قصه‌ بازی درباره چوب‌بری به اسم Tim Burr است که یک روز با آتش گرفتن خانه‌ و ناپدید شدن خانواده‌اش، ناگهان یکی از مشت‌هایش به شکلی غول‌آسا بزرگ شده و شروع به صحبت کردن با وی می‌کند. کاشف به عمل می‌آید که همچون فیلم سیاره‌ میمون‌ها تاریخ از نو نوشته شده است و حالا این خرس‌ها هستند که بیشتر جمعیت زمین را تشکیل داده‌اند و حاکم بر آن هستند. انسان‌ها نیز یکی از شکارهای اصلی آنها به عنوان غذا محسوب می‌شوند. در نتیجه تیم تلاش می‌کند با مجموعه‌ای از سفرها در زمان، حوادث را مرتب کرده و انسان‌ها را به جایگاه خود بازگرداند.

از ویژگی‌های اصلی بازی می‌توان به سبک هنری پیکسلی آن اشاره کرد که همگام با طنز و شوخی‌های نهفته در دیالوگ‌های متنی و محیط بازی است. به طور خلاصه کاملا مشخص است که سازنده خواسته از این سبک بهره برده و هدفش فقط کاهش هزینه‌های تولید یا ریترو جلوه دادن بازی نبوده است. گیم‌پلی بازی شامل حرکت از چپ به راست صفحه و از بین بردن تمام دشمنانی است که در هر صحنه بر سر شما می‌ریزند. در بازی این فقط خرس‌ها نیستند که دشمنان شما به شمار می‌روند، در واقع آنها غول نهایی مراحل هستند. دیگر حیوانات مثل کفتارها و گوزن‌ها بین هر مرحله با شما روبه‌رو می‌شوند و باتوجه به نوع محیط ظاهر متفاوتی هم دارند. مثلا زمانی که به گذشته بازمی‌گردید، آنها لباس غارنشینی به تن دارند یا در آینده کت و شلوار پوشیده‌اند.

بازی مرحله کم ندارد، اما متاسفانه گیم‌پلی آن با ضعف‌هایی جدی همراه است که اصلی‌ترین آنها تکراری شدن بازی است. با این‌که پایان هر مرحله حدود پنج دقیقه طول می‌کشد، اما تمام کاری که باید در مراحل مختلف انجام دهید، یکسان بوده و هیچ تغییری نمی‌کند. ضربات مشت، حملاتی عادی است که در برابر دشمنان انجام خواهید داد و حرکت پایانی این حمله با پرتاب شدن دشمن روی زمین تمام می‌شود. علاوه بر اینها می‌توانید با نگهداشتن دکمه‌ مربوط به مشت‌ها، از مشت بزرگ و استثنایی تیم بهره ببرید که هیچ محدودیتی برای آن در نظر گرفته نشده و در نتیجه می‌توانید از اول تا انتهای هر مبارزه اگر حوصله‌ داشتید، فقط از این ضربات استفاده کنید.

همچنین می‌توانید بالای سر دشمنانی که زمین افتاده‌اند، بروید و با لگد روی آنها بکوبید. لگد به شکم بعضی از دشمنان، تاکتیکی است که باعث گیج شدن موقتی آنها می‌شود. در این حالت می‌توانید آنها را گرفته و ضربات بیشتری وارد کنید یا این‌که به طرفین پرتابشان کنید. طبق استاندارد این سبک بازی‌ها هرگونه برخورد دشمن با ضربه به آسیب دیدن آنها منجر می‌شود، به‌این معنی که می‌توانید با پرتاب دشمنان روی یکدیگر به آنها صدمه بزنید. علاوه بر نوار سلامت تیم، نوار سلامت دشمنی که با او درگیر هستید نیز در بالای سمت راست صفحه به تصویر کشیده می‌شود.

سیستم کمبو نیز در بازی وجود دارد، به شرطی که موفق شوید حملاتی پی در پی روی دشمنان انجام دهید، می‌توانید امتیاز بیشتری دریافت کنید که در انتهای مرحله باعث ارتقای کاراکتر می‌شود. سیستم ارتقا بسیار ساده و ابتدایی بوده و با هر بار ارتقا، یک بلوک به شما داده می‌شود تا قدرت، سلامت یا سرعت کاراکتر را بهبود دهید. این در حالی است که دشمنان و بویژه خرس‌ها که غول‌های مرحله محسوب می‌شوند، الگوی حمله‌شان از ابتدا تا انتها تغییری نمی‌کند و تاکتیک شما در قبال آنها نیز همواره ثابت باقی می‌ماند. به بیان دیگر، در مراحل بالاتر فقط با دشمنانی با ظاهر جدید برخورد می‌کنید، کفتارها لباس عوض می‌کنند و... اما حملات آنها تغییری نمی‌کند. البته گاهی یک دشمن جدید نیز معرفی می‌شود، ولی از آنجا که مبارزات بازی از ابتدا تا انتها یکسان باقی می‌ماند، دیری نمی‌پاید که جذابیت اضافه شدن آنها به بازی نیز از بین می‌رود.

اگر دست‌کم این امکان وجود داشت تا بازیکن اشیایی را از روی زمین برداشته و علیه دشمنان استفاده کند، اوضاع می‌توانست خیلی بهتر شود. با این حال نمی‌شود گفت تجربه‌ بازی لذت‌بخش نیست، بخصوص به امید شنیدن جوک‌ها و موقعیت‌های خنده‌دار بیشتر داستان را به پیش می‌برید. مثلا یکی از صحنه‌های خیلی جالب بازی برای من، موزه‌ای از انسان‌ها بود که در آن بیشتر نوابغ صنعت بازی‌های ویدئویی بویژه عناوین مستقل را نگهداری کرده بودند، هر چند حس وطن‌پرستی سازنده کمی گل کرده و در حد امکان از سازنده‌های انگلیسی استفاده کرده، ولی به‌هر حال به نوبه‌‌ خودش شوخی جالبی بود.

Fist of Awesome از آن دست بازی‌هایی نیست که یک روز پشت سر هم بنشینید و بازی کنید، بلکه فواصل زمانی 20 ـ 10 دقیقه‌ای بهترین حالت ممکن برای تجربه‌ آن به شمار می‌رود. همچنین می‌توانید با رفتن به بخش Arena مهارت خود را در ایستادن جلوی دشمنان متنوع با کاراکترهای جدید نیز بسنجید. (ضمیمه کلیک)

مجید رحمانی