در جستجوی جشن ها و آیین های فراموش شده

در این نوشتار سعی شده مبانی و اصول جشن‌های کهن، زمینه و ریشه‌های شکل‌گیری و نمودهای آن در فرهنگ ایرانی مورد کاوش قرار گیرد.

جشن واژه‌ای است که در اوستا به صورت یَسَنَ، در زبان پهلوی یَزَشنه و در سانسکریت به صورت یَنچه، در کل به معنای ستایش و نیایش نوشته شده است و امروزه به معنای آیین‌های شادمانی به کار می‌رود. آنچه از جشن به ذهن خطور می‌کند، همان شادی، پایکوبی، سرور و امثال این واژه‌ها است.

در این کتاب سعی شده مبانی و اصول جشن‌های کهن، زمینه و ریشه‌های شکل‌گیری و نمودهای آن در فرهنگ ایرانی مورد کاوش قرار گیرد. همچنین تلاش نگارنده بر آن بوده است که با رعایت اصل فراغت از هر نوع جانب‌ داری همۀ جشن‌هایی که در میان اقوام ایرانی برگزار می‌شود، بررسی شوند.

حسام الدین مهدوی در فصل اول این کتاب اسطوره و آیین را بررسی کرده و سپس به منابع اساطیر ایرانی پرداخته است. تقویم و گاه‌شماری جشن و توضیحاتی درباره جشن ها از دیگر مطالبی است که مولف در این اثر درباره آن سخن گفته است.

به اعتقاد نویسنده در بررسی جشن‌های ایرانی این مطلب دریافت می‌شود که آنچه در این جشن‌ها همواره مورد احترام و پاسداشت است، انسان، طبیعت، شادمانی و نیز طلب برکت است.