حال ناخوش خواننده «نوایی، نوایی»

تربت جام از قدیم سرزمین مردان بزرگ و هنرمند بوده است، مردانی که دوتار جزیی از وجودشان بوده و آنقدر با عشق نواخته‌اند که حالا تربت را به نام آنها می‌شناسند و هرجا از نوای «الله مدد» و «اشتر خجو» (از مشهورترین مقام‌های موسیقی تربت‌جام) حرفی به میان آید، همه می‌دانند تربت یکی از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین شهرهای ایران در عرصه خلق نواهای ماندگار موسیقی مقامی ایران است.

کد خبر: ۷۱۷۶۶۷

هرچند این روزها در همهمه صداها و موسیقی‌ها کمتر به یاد موسیقی مقامی و نواهای روحبخش آن می‌افتیم، اما هریک از ما دست‌کم چند قطعه به‌یادماندنی از آنها را در خاطر داریم.

این آثار اغلب از سوی خوانندگان امروزی و در قالب‌های موسیقایی مختلف بازخوانی شده‌اند، اما هرگز نتوانسته‌اند به اندازه اجرای استادان موسیقی مقامی بر دل مردم بنشینند، انگار که چیزی کم دارند...

یکی از این قطعات «نوایی» نام دارد؛ قطعه‌ای که آن را بسیار خوانده‌اند و شنیده‌ایم، اما همه چیزی کم داشته‌اند، جز نوای غلامعلی پورعطایی که وقتی دوتارنوازی‌اش آغاز می‌شود، هر شنونده‌ای ناخودآگاه در آن غرق می‌شود. شوریدگی این خواننده دوتارنواز و آوای نوایی، نوایی او آنقدر است که حتی با یک بار شنیدن در ذهنت می‌ماند و دیگر رهایت نمی‌کند.

این روزها استاد پورعطایی، خواننده و نوازنده این قطعه ماندگار در بیمارستان بستری است. این هنرمند از سه ماه پیش به عفونت ریه و سنگ صفرا مبتلا شده و حال و روز خوشی ندارد، البته جای بسی خرسندی دارد که او به سرنوشت برخی هنرمندان دیگر دچار نشد و مسئولان شرایط او را نادیده نگرفتند.

بنابر اعلام برخی رسانه‌ها همزمان با سفر هیات دولت به خراسان رضوی با پیگیری‌های نهاد ریاست جمهوری و وزیر بهداشت، این استاد موسیقی مقامی به بیمارستان امام رضا(ع) در مشهد منتقل شده و تحت مداوا قرار دارد.

امیدواریم استاد پورعطایی بزودی سلامت خود را دوباره به دست آورد و نوای دوتارش باز هم در کوچه‌های تربت‌جام بپیچد و بخواند: نوایی نوایی نوایی نوایی/ جوانی گذرد تو قدرش ندانی... تربت نه‌فقط سرزمین موسیقی، بلکه سرزمین مردان تکرارنشدنی موسیقی ایران است. مردانی چون پورعطایی، نورمحمد درپور و... که شاید دیگر هیچ وقت در تاریخ موسیقی مقامی کشورمان تکرار نشوند.