جاده‌های تاریک، جان می‌دهد برای تصادف

نور جاده‌های ایران کم است، فرقی هم ندارد در جاده کدام استان برانی حتی بخش‌هایی از اتوبان‌ها غرق در تاریکی است و اگر نور کم‌جان چراغ خودروها نباشد یا شبرنگ‌های یکی در میان حاشیه راه، جاده گم می‌شود و آن وقت تصادفی، سقوطی، مرگی اتفاق می‌افتد.

جاده‌های کشور امن نیست، این را بارها شنیده‌ایم، اما دیدن کجا و تجربه کردن کجا. وقتی تاریکی مسیر با سیاهی آسفالت یکی می‌شود و خودرویی که از مسیر رو به رو می‌آید نور بالا به چشمت می‌اندازد، این سه اتفاق، دید را کور می‌کند و راندن سخت می‌شود.

تاریکی، بخشی از تراژدی ناامنی جاده‌هاست، این که لامپ‌های کم‌زور نشسته در حباب خاک‌گرفته تیرهای چراغ برق، قدرت نورافشانی ندارد و با این اوضاع، یکی در میان و چند تا در میان روشن‌ است.

این یکی از اضلاع مثلث مرگ در جاده‌هاست؛ ضلع «جاده ناایمن» که دست به دست «خطای انسانی» و «خودروی بی‌کیفیت» می‌دهد و سالانه جان بیش از 20هزار ایرانی را می‌گیرد.

مردن در جاده‌های ایران آسان می‌شود، چون ارزش نصب لامپ‌های پرنور را ندارد، ارزش سرکشی‌ های مرتب به تیرهای چراغ برق، ارزش خط‌کشی جاده‌ها، شبرنگ‌کوبی و نصب تابلوهای درخشان در مسیر یا ارزش کار گذاشتن گاردریل‌های استاندارد.

رانندگی‌های بد ما در این جاده‌های بد هم مزید بر علت است؛ سرعت غیرمجاز، سبقت‌های خطرناک، کَل انداختن با همدیگر، جاده را با پیست مسابقه اشتباه گرفتن و گذشت نداشتن ولی شاید اگر جاده‌هایمان نورانی بود، نور باعث کم شدن تخلفات و بالا‌رفتن امنیت می‌شد، آنچنان که پلیس برای بالا رفتن ضریب امنیت نقاط جرم‌خیز، نور را تجویز می‌کند.

مریم خباز‌ - گروه جامعه