واردات 7 میلیون تنی گندم و بی‌اعتنایی ما

این آمارها نشان می‌دهد که ایران دردو سال اخیر تقریبا نیمی از نیاز مصرفی خود به گندم را از کشورهای خارجی وارد می‌کند و نکته جالب آن هم این است که تقریبا هیچ شاخکی نسبت به این قضیه حساس نشده است.

ظاهرا مشکلات دیگری مانند آب آن‌قدر بزرگ و جدی است که واردات سالانه 7.5 میلیون تن گندم دیگر به چشم نمی‌آید.

به نظر می‌رسد در رخداد این اتفاق عوامل مهمی تاثیرگذار هستند که شاید یکی از مهم‌ترین آنها گرفتاری کشور در مشکل کم آبی باشد.

ظاهرا تحریم هم عامل دیگری است که برخی از کالاهای وارداتی به کشور را افزایش داده زیرا کشورهای طرف تجاری ایران به جای پول نفت باید محصولات تولیدی خودشان را به ما صادر کنند.

در عین حال برخی از کشاورزان نیز به دلیل مابه التفاوت زیاد قیمت گندم در بازارهای داخلی و خارجی بخشی از محصولات خودرا در بازار کشورهای همسایه به صورت قاچاق عرضه می‌کنند.

در این میان از سوءاستفاده برخی از افراد پرنفوذ نیز به‌عنوان یکی دیگر از دلایل شرایط فعلی نباید گذشت. واردات 7.5 میلیون تن گندم یعنی یک بازار تقریبا 2.5 میلیارد دلاری که می‌تواند چشم طمع خیلی‌ها را گرد کند به طوری که حتی حاضر شوند منافع ملی کشور را فدای سود شخصی و منافع خود کنند.

اگر بحران آب یا هر ضعف و مشکل دیگری کشور را به جایی رسانده که بشدت به واردات گندم وابسته شود، باید از اقدام بموقع دولت در پر کردن انبارهای کشور از گندم تشکر کرد اما نیازی به گفتن ندارد که گندم حساس‌ترین و استراتژیک‌ترین کالاست و اگر به هر دلیل مشکلی در تامین آن به‌وجود بیاید پیامدهای غیرقابل جبرانی خواهد داشت.

دلیل این اتفاق هر چیزی که باشد نباید باعث کم اهمیت جلوه دادن آن شود. درست است که ممکن است هزینه گندم وارداتی با توجه به قیمت‌های جهانی آن برای کشور کمتر از هزینه خرید داخلی آن باشد اما نیاز به گفتن ندارد که در برخورد با محصولاتی مانند گندم بحث هزینه فرع موضوع است و اصل داستان همان تامین امنیت غذایی بلندمدت کشور است بنابراین دست‌کم باید گفت انتظار حساسیت نشان دادن کارشناسان و مسئولان نسبت به روند رو به تزاید وابستگی به محصولات کشاورزی بویژه گندم و خوراک دام، انتظار زیادی نیست.

حمید اسدی - جام‌جم