پنبه‌زنی در «خانه پدری»

داستان از این قرار است که پس از آن‌که سال‌ها سینمای تجاری و موسوم به بدنه سینمای ایران متن و حاشیه هنر هفتم را دربست در اختیار داشت فرصتی پدید آمد تا فیلم‌های خاص‌تر و متفاوت‌تر زیرمجموعه عنوان «سینمای هنر و تجربه» به نمایش درآیند و هنرمندان و فیلمسازانی که به قول سهراب سپهری چشم‌هایشان را شسته بودند و جور دیگری به مسائل پیرامونی اجتماعشان می‌نگریستند مجالی برای اکران عمومی آثارشان در داخل کشور بیابند و صرفا در جستجوی جشنواره‌ها و اکران‌های خصوصی نباشند.

وقتی امیرحسین علم‌الهدی، یکی از مدیران خوشنام سینمایی مسئولیت این گروه و اکران‌های آن را برعهده گرفت.

این گروه قدم‌های محکم‌تری برداشت و تا حدی حضور او به برخی نگرانی‌ها درباره سرانجام و سرنوشت این گروه سینمایی پایان داد، اما از آنجا که ما ایرانی‌ها استاد پنبه کردن رشته‌هایی هستیم که بافته شده است، سرانجام رشته‌های خوب این حرکت ارزشمند فرهنگی با یک تصمیم‌گیری نابهنگام و نابجا در حال پنبه شدن است.

خبر اکران فیلم «خانه پدری» در این گروه سینمایی از هشتم دی (هفته آینده) انبوه حواشی و مسائل مختلف را دامنگیر سینمای هنر و تجربه کرده است، گروه سینمایی که قرار بود فرصت و تریبونی برای جوانانی باشد که پشت چراغ قرمز سینمای تجاری گیر کرده‌اند حالا قربانی سیاست‌بازی و فقدان شجاعت مدیران سینمایی کشور می‌شود.

نگارنده شاید خود موافق اکران عمومی فیلم «خانه پدری» در تمام سینماهای کشور باشم که فرصت بیان دلایل آن در حوصله این یادداشت کوتاه نمی‌گنجد، اما آنچه باید از مدیران سینمایی پرسید این است که آقای عیاری که از سال 1358 با «تازه نفس‌ها» سینما را تجربه کرد حالا پس از چهار دهه و ساخت تعداد زیادی اثر بلند سینمایی و تلویزیونی چه نسبتی آن هم با فیلم «خانه پدری» در حوزه هنر و تجربه دارد؟!

آیا تاوان بی‌تدبیری و ناتوانی مدیران سینمایی در قانع کردن اذهان عمومی و مجاب کردن کارگردان فیلم برای اصلاح کامل اثرش را باید اهالی سینمای هنر و تجربه و جوانانی بپردازند که به هیچ‌جا وصل نیستند؟

سینا علیمحمدی - دبیر گروه فرهنگ و هنر