همه آفریقا را در یک کشور ببینید

شاید دلیل ماجرا در عمر مردم این ناحیه نهفته باشد. یادتان باشد کامرون در فهرست امید به زندگی، آن آخرها ایستاده و دویست و دومین کشور جهان است. متوسط امید به زندگی در این کشور 58 است؛ حدودا ده سال کمتر از ایران و 20 سال کمتر از ژاپن. چرا؟ درگیری‌های داخلی و بیماری‌های ویروسی مثل ایدز این بلا را به سر مردم می‌آورد. با این وضعیت اولین توصیه برای شمایی که می‌خواهید به کامرون بروید این است: مراقب سلامت خود باشید.

با این حال بهتر است بیش از این نان کامرونی‌ها را آجر نکنیم. این کشور جان می‌دهد برای یک طبیعت‌گردی، آن هم وقتی بدانیم بشر خیلی به این طبیعت دست نزده است. سواحل کریبی با آب زلال و بکر بودن فوق‌العاده برای آرامش و البته لذت بردن از دریا خوب است؛ کوهستان کامرون در ارتفاع 4000 متری برای یک ورزش و طبیعت‌گردی حرفه‌ای و جنگل‌های جنوب برای شمایی که می‌خواهید سر از کار حدود 500‌گونه حیوانی این کشور درآورید. به این فهرست برخی مناطق مثل «علفزار» در شمال کشور را هم باید اضافه کنید. جایی که زمین سبز و آسمان آبی در افق به هم گره می‌خورد. شاید وجه تسمیه تپه‌های سبز مالزی هم به همین خاطر باشد. پس توصیه دوم؛ استفاده از طبیعت بکر کامرون است که این روزها در کمتر نقطه‌ای از جهان دیده می‌شود.

توصیه سوم؛ گردشگری انسانی و فرهنگی است. کشوری را تصور کنید که 200 گروه قومی و مذهبی در آن زندگی می‌کنند. کامرون چنین جایی است و جان می‌دهد برای رفتن میان مردم و دیدن آداب و رسوم آنها و البته ثبت آن به هر روشی که دوست دارید؛ حتی سلفی! در فهرست فرهنگی باید کاخ لیمب و شهر فومبن را داشته باشید. اولی برای شناخت تاریخ کامرون نیازتان می‌شود و دومی برای هنر و صنایع دستی.

با در نظر داشتن این سه توصیه بدانید که دارید به کشور فقیری می‌روید، چراکه میزان درآمد سرانه مردم در این کشور فقط 2400 دلار است، یعنی کمتر از روزی ده دلار برای هر نفر. دولت 70 درصد از بودجه را از بخش کشاورزی و با سود حاصل از تولید کاکائو و قهوه و البته در کنار آن به یمن وجود نفت تامین می‌کند. بنابراین شک نکنید که در کامرون میزان جرایم بالاست. از این‌رو توصیه چهارم این است که باید مراقب اموال و جان خود هم باشید. مخصوصا وقتی بدانید دارید به نزدیکی گروه بوکوحرام که در نیجریه سکنی دارد می‌روید.

چطور برویم؟

برای رفتن به کامرون باید جان سخت باشید. نخست باید از سفارت این کشور در تهران ویزا بگیرید. بعد از آن حدود هفت میلیون تومان خرج هواپیما کنید و سه میلیونی هم برای پنج روز اقامت در این کشور کنار بگذارید. در این شرایط ده میلیون تومان خرج یک سفر معمولی به کشوری غیرمعمولی است. آنقدر غیرمعمولی که هیچ شرکتی در ایران حاضر نمی‌شود برای آن توری بگذارد.

مصطفی مسجدی‌آرانی / چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)