مجلس دانش‌ آموزی بُرش می‌خواهد

این هفتمین بار است که این عده سوگند یاد می‌کنند و در محضر خداوند به هم‌نسلان دانش‌آموز خود قول می‌دهند با بهره‌گیری از تفکر و اندیشه پویا، حداکثر توان خود را برای ارائه پیشنهادهای راهگشا به‌کار گیرند و در جهت توسعه و اعتلای جامعه دانش‌آموزی گام بردارند.

ظاهر مجلس دانش‌آموزی جذاب است، نمونه بارز استقرار دموکراسی است، یک حرکت مثال زدنی است برای به مشارکت گرفتن همه اقشار جامعه در اداره امور کشور، ولی زیر این پوسته زیبا چیزی نیست جز یک نام، یک تشکل نمادین و یک مجموعه تشریفاتی.

شش دوره فعالیت مجلس دانش‌آموزی که هر کدام عمری دوساله داشته‌اند، زمان خوبی است برای رسیدن به این نتیجه. نمایندگان ادوار مجلس دانش‌آموزی را حتی خود دانش‌آموزان نمی‌شناسند چه رسد به مردم عادی.

گرچه براساس اساسنامه، در هر دوره دو ساله مجلس فقط چهار جلسه برگزار می‌شود و این فرصت برای تاثیرگذار بودن واقعا اندک است، ولی در همین جلسات محدود نیز حرکتی درخور اتفاق نمی‌افتد که دست‌کم تازه‌ترین تصمیمات آموزش و پرورش را به چالش بکشد.

در دو سه سال اخیر، سیستم آموزشی کشور به واسطه برخی تصمیمات زیر و رو شده، ولی مجلس دانش‌آموزی فقط سکوت کرده، نه واکنشی داشته و نه بیانیه‌ای صادر کرده.

بماند که دیروز حمیدرضا کفاش، معاون پرورشی آموزش و پرورش لب به مدح این مجلس باز کرد و از چند سند مهم مصوب در این مجموعه نام برد، ولی آنچه از این مجلس انتظار می‌رود تنظیم چند سند، دادن شعارهای تکراری یا پیگیری امورات متداول در کشور نیست، بلکه شناسایی مشکلات سیستم آموزشی، مطرح کردن آنها در صحن مجلس، نظرخواهی از دانش‌آموزان و در نهایت ارائه پیشنهاد برای حل مشکلات است و این همان خلا موجود در این مجلس است.

روز گذشته وزیر آموزش و پرورش که در مراسم افتتاحیه حاضر شده بود نیز خیلی نرم و سربسته توضیح داد که مجلس دانش‌آموزی به راهی نرفته که انتظار می‌رود.

این خواسته، خواسته نه فقط وزیر که چشمداشت همه فعالان حوزه تعلیم و تربیت است تا نمایندگانی که پا جای پای نمایندگان مجلس شورای اسلامی گذاشته‌اند و بر صندلی‌هایی می‌نشینند که روزی آنها تکیه زده‌اند، گرهی از گره‌های نظام آموزشی و جامعه دانش‌آموزی باز کنند.

مریم خباز ‌- ‌گروه جامعه