بازیگران ایرانی که ستاره نشدند

مهناز افشار

همان موفقیت تجاری «شور عشق» و شباهتش به یکی از چهره های معروف سینمای قبل از انقلاب کافی بود تا تبدیل به انتخاب اول تجاری سازها شود اما او برخلاف دیگر بازیگرانی که به واسطه چهره شان به این فیلم و آن فیلم می رفتند، خیلی زود حواسش را جمع کرد و به یکباره تغییر مسیر داد و توانست با استفاده از تک فرصت هایی که در فیلم های معتبر به دست آورد، گام در مسیر دیگری بگذارد، به نحوی که بعد از سه چهار سال جایگاه خود را چنان تثبیت کرد که نظر فیلمسازان مطرح و معتبر را به سوی خود جلب کرد و کارنامه اش را با آثار مطرح سینمای ایران پربار کرد.

ماها پطروسیان

این دانش آموخته تئاتر دانشگاه تهران، موفقیتش در سینمای هنری و درخشش در آثاری چون «پرده آخر»، «هنرپیشه» و «ناصرالدین شاه آکتور سینما» بود که مسیرش را به سمت جریان اصلی سینما کشاند. او بعد از این فیلم در کمدی «دیگه چه خبر» بازی کرد که فروش سرسام آوری داشت و همین موفقیت تجاری موجب شد در فیلم هایی مثل «راز گل شب بو»، «حسرت دیدار» و «قاصدک» بازی کند؛ فیلم هایی که با سر و شکل مثلا هنری برای گیشه ساخته شده بودند. پطروسیان البته تمام تلاشش این بود که صرفا به عنوان یک بازیگر فیلم های تجاری شناخته نشود. او در اوایل هشتاد یکی از بازیگران پرکار سینمای تجاری بود و از استعدادهای تلف شده سینمای ماست.

بهزاد جوانبخش

یکی از فیلم هایی که در اوایل دهه 60 حسابی ترکاند و سروصدا کرد فیلمی بود با نام «مشت» که بازیگر اصلی اش بهزاد جوانبخش بود. این فیلم در آن سال تماشاگران زیادی را به سالن ها کشاند و بازیگر نقش اولش یعنی بهزاد جوانبخش را بیش از پیش مطرح کرد؛ بازیگری که انگار قرار بود در سینمای بعد از انقلاب جای خالی ایرج قادری را روی پرده پر کند. اتفاقا نزدیکی سبک و سیاق بازی او به ایرج قادری بود که موجب شد این کارگردان نقش اول «تاراج» را به جوانبخش بدهد. او بعدها در «نابخشوده» و «پنجه در خاک» هم برای قادری بازی کرد و در دهه 60 هم در چند فیلم تجاری نقش اول بود.

شقایق فراهانی

از سال 75 با بازی در یک سکانس از فیلم «لیلا» به سینما وارد شد و تا سال 77 بدون اینکه شناخته شود در یکی دو فیلم دیگر بازی کرد. «طوطیا» باعث شد تا بین مردم شناخته شود و کم کم پیشنهادهای فراوانی برای بازی داشته باشد.

پیشنهادهای او یکمرتبه به حدی زیاد شد که در سال 79 در شش فیلم بازی کرد. در مدت این 14 سال بیشتر از 35 فیلم سینمایی و تعدادی سریال بازی کرد اما هیچ وقت نقش اصلی هیچ اثری نبود؛ با اینحال اما اسم و تصویرش باعث فروش خیلی از فیلم های سینمایی دهه هفتاد و هشتاد بود. او حتی همین الان هم سالی دو سه فیلم و گاه بیشتر بازی می کند.

الناز شاکردوست

سال 83 با بازی در فیلم «گل یخ» کیومرث پوراحمد یکمرتبه اقبال به او رو کرد. هنوز فیلم اکران نشده، اسمش به عنوان بازیگر فیلم پوراحمد در دفاتر مختلف سینمایی پیچید و در آن سال با چهار پروژه دیگر هم قرارداد بست. او در این 10 سال، بیشتر از 30 فیلم سینمایی بازی کرد که بیشتر از 80 درصد آنها تجاری بود. «خدا نزدیک است»، «باد در علفزار می پیچد»، «پوسته» و «در میان ابرها» از معدود فیلم های غیرتجاری بودند که شاکردوست در آنها بازی داشت.

با نگاهی به کارنامه کاری او می شود فهمید که به طور متوسط در هر سال سه پروژه سینمایی داشته و علاوه بر آنها در دو مجموعه «قلب یخی» و «رالی ایرانی» هم برای شبکه نمایش خانگی کار کرده است.

حمید گودرزی

سال 78 نقش کوتاهی را در فیلم «سهراب» سعید سهیلی بازی کرد اما چندان بازی اش به چشم نیامد. در واقع بعد از بازی در سریال «مسافری از هند» بود که به شهرت رسید و همان سال قاسم جعفری، کارگردان این سریال برای فیلم سینمایی «بازنده» از او دعوت به همکاری کرد.

ورود به سینما بعد از «مسافری از هند» برایش اتفاقات خوبی را رقم زد. از سال 83 تا 87 یکی از بازیگران پرکار سینما بود. «قتل آنلاین»، «چپ دست»، «گناه من»، «بی وفا»، «مجنون لیلی»، «قرنطینه»، «تلافی»، «کیش و مات» و «انعکاس»، 9 فیلم تجاری بودند که گودرزی در مدت چهار سال در آنها بازی کرد. او در آن سال ها یکی از جوان های خوش استایل سینما به شمار می رفت که خیلی ها حاضر بودند به خاطر اسمش فیلمی را تماشا کنند. (روزنامه هفت صبح)