گوهر آسمانی روی زمین

چشمان حضرت خدیجه سلام الله علیها، خیس لبخند می‌شود و حضرت محمد صلی‌الله علیه و آله، شادمان و بی‌قرار، طفل را در آغوش می‌کشد.

فاطمه علیها سلام پا به این جهان خاکی می‌گذارد. دختری که پدر به او دل می‌بندد مادرِ پدر می‌شود و خیر زیاد و کثیر.

جمال و زیبایی‌ها، کمال و پارسایی‌ها هم از جوهرۀ وجود او می‌جوشد. خورشیدی که سلسه‌جنبان عالَم هدایت است و 11 ستاره دنباله‌دار را در آسمان امامت و ولایت، مادری می‌کند.

آن روز که مشرکان، پیامبر را ابتر خواندند و خداوند، فاطمه (س) را کوثر نامید؛ و وجودش را سرمایه اهل زمین و آسمان کرد؛ سرمایه‌ای که سراسر حُسن و نیکی است.

فاطمه پا به عرصه وجود می‌گذارد؛ هر چه خیر و نیکی است در وجود او متجلی است. او که سپیده‌دمان، دیدگان روشنش را سجده می‌کنند و کوه‌های استوار قامتِ قیامت را به احترام برمی‌خیزند.

بانویی شگفت که سرلوحه جاوید و همیشه زنان تاریخ بشریت است. درختی تناور که ریشه در آسمان دارد و پرنده‌های نور، بر شاخه‌های سبزش نشسته‌اند. فاطمه (س) می‌آید و در همه روزگار و همیشه تاریخ خوبی‌ها بر پیشانی او دامن می‌گسترد.

از شانه‌های زمین، یاس‌های سپید؛ چون پیغام‌های بشارت، بالا می‌روند. او می‌آید و کوچه‌های مدینه، طلوع گام‌هایش را به استقبال می‌آیند.

او آمده است تا رود‌های یخ بسته جهان، تا ابد ترک بردارند و سپیدارهای نوشکفته به سمت نور، قد علم کنند.

بانویی سترگ که قبیله اهل زمین، شکوه و جلوه خدادادی را به نماز می‌ایستند. فاطمه (س)، چه زود فریادی سرخ در کوچه‌های مدینه، در کوچه‌های مظلومیت علی علیه‌السلام می‌شود.

آمده است تا با تمام قامت بایستد و خانه‌نشینی علی علیه‌السلام را نبیند و این گونه است که مورد غضب قرار می‌گیرد و پرهای سپیدش در هجوم تیرهای نیرنگ و کینه به خون می‌نشیند.

فاطمه (س) می‌آید، می‌ایستد و می‌ماند تا زمینیان، حضور ملکوتی‌اش را آسمان شوند. فاطمه (س) محبوبه خدا، حبیبه دل پیامبر است، عصاره خلقت و روشنی‌بخش چشم مولای متقیان حضرت علی بن ابیطالب(ع) است.

محمد خامه‌یار - جام‌جم