دلمان گرفته، سرمان بالاست

نسل ما برد هرکس باور ندارد، بگوید از آخرین قهرمانی تیم ملی در جام ملت‌های آسیا و صعود فوتبال ایران به المپیک چند سال می‌گذرد؟ 39 سال. و این افتخاری بزرگ برای نسلی است که یکی یکی در حال کوچ به سرای ابدی هستند. مرحوم عزیز اصلی که در هفتادونه سالگی درگذشت، پنج، شش سالی از من بزرگ‌تر بود و آشنایی‌ما به سال 1341 بر می‌گردد جایی که به هر زحمتی بود خود را به کادرفنی تیم ملی ثابت می‌کردیم و به تیم ملی می‌رسیدیم. آن سال‌ها مسابقاتی تحت عنوان قهرمانی کشور و با شرکت استان‌های مختلف برگزار می‌شد و ازدل همین مسابقات به تیم ملی رسیدیم. گاهی من درون دروازه تیم ملی قرار می‌گرفتم گاهی او یا دیگران. رقیبان سرسختی بودیم اما رفاقتمان هم سر جای خودش بود. اصلی یک انسان با شرف بود که با عزت فوتبال بازی کرد و وقتی هم سال‌های 49 و 50 از فوتبال خداحافظی کرد با عزت رفت دنبال زندگی و کار شخصی خودش. کسی که با پول فروش مغازه و منزل خود راهی آلمان شد و آنجا فرزندانش را تحصیلکرده بار آورد. او که سابقه بازی در شاهین و پرسپولیس را هم دارد، زمانی که عضو دارایی بود، من دروازه‌بان پاس بودم، آنجا هم رقیب بودیم، اما رقیبانی با رقابت سالم و در همه افتخارات ملی که به دست آمد در کنار هم بودیم و بد همدیگر را نمی‌خواستیم.

نسلی باشکوه و پرافتخار که متاسفانه کسی سراغی از ما نمی‌گیرد تا این‌که در تابوت و زیر خاک آرام بگیریم، چرا باید این طور باشد؟ نسلی که بدون بخل و حسد بود، چون پولی در میان نبود و عاشقانه برای مملکت افتخار آفرید و این افتخارات ماندنی است چون تاریخ ماندنی و خواندنی است. بله، همه می‌آیند و می‌روند اما مهم چگونه ماندن و رفتن است و عزیز اصلی با شرف ماند و با شرف رفت، خدایش بیامرزاد....

فرامرز ظلی

دروازه‌بان پیشین تیم ملی فوتبال