آغاز فصل نوین امامت

کسی که پدرش امام رضا (علیه‌السلام) درباره او فرمود: این مولودی است که در اسلام پرخیر و برکت‏تر از او زاییده نشده است. این نو رسیده، آن است که برای شیعیان ما، از او بابرکت‏تر مولودی زاده نشده است.

در زیارت آن حضرت آمده است: هادی امت، وارث ائمه، گنج رحمت، سرچشمه حکمت، قائد برکت، همتای قرآن در وجوب اطاعت، در شمار اوصیاء در اخلاص و عبادت. راهنمای به سوی تو، آن که او را پرچم و نشانه برای بندگانت و بیانگر کتاب خودت و حاکم به امرت و یاور دینت و حجت بر خلقت و نوری که بدان تاریکی‏ ها شکافته شود و پیشوایی که بدان به هدایت رسیده شود و واسطه‏ ای که بدو به بهشت راه برده شود، قرار دادی.

سن کم آن حضرت عده‌ای از شیعیان را هم درباره موضوع امامت به تردید می‌اندازد. این ابهام از یک سو و ترویج مکتب‌های فکری انحرافی که حمایت مادی حکومت را نیز به همراه داشتند و این امر را با عقل ظاهربین خود توجیه شدنی نمی‌دیدند، باعث شد که پیوسته پرسش‌های سخت و پیچیده از محضر امام شود و آن حضرت در میدان مناظرات علمی با نخبگان مورد آزمون قرار بگیرد.

امام در پرتو علم امامت در همه مناظره‌های علمی با پاسخ‌های قاطع و روشن، هرگونه شک و تردید را درباره پیشوایی خود از بین می‌برد و اصل امامت را تثبیت می‌کند و خود را حلقه‌ای از زنجیره آن می‌داند.

به همین دلیل است که بعد از او در دوران امامت حضرت هادی (ع) که او نیز در کودکی به امامت می‌رسد، پرسشی را ایجاد نمی‌کند؛ چرا که برای همه روشن شده بود که خردسالی دخالتی در برخورداری از این منصب خدایی ندارد.

مامون، به منظور کوبیدن شخصیت امام جواد علیه‌السلام از هر فرصتی بهره می‌گرفت، ولی نمی‌توانست راه به جایی ببرد و هر بار با شکست مواجه می‌شد.

مأمون، دست به هر حیله ‏ای زد، ولی به هیچ نتیجه‏​ای نرسید.

و امام، عظمت و نفوذ بیشتری می ‏یافت به گونه‏ای که برای نظام حاکم، که زمام امور را در دست داشت، هراس‌آور بود، ریشه می‏ دوانید... و به بهترین وجه ممکن، امت و امامت را از آن گرداب سخت و هولناکی که با آن روبه‌رو شده بود، عبور می‌داد. پایه‏ های دین را مستحکم نمود، حجت و برهان اقامه و راه را روشن می‌کرد.

بی‌شک، اعجازآمیز بودن امامت حضرتش جز با اتصال به منبع سرشار علم الهی امکان‌پذیر نخواهد بود. این امر مبتنی بر بنیادهای پوشیده و غیبی عالم هستی است.

امام در دوران کودکی رهبری قومی را که در سرزمین‌های دور و نزدیک گسترده بودند، عهده‌دار می‌شود و در برابر تهاجم انبوه دشمنان از پای نمی‌لغزد و پایدار می‌ماند، هاله‌ای از الهام غیبی را بر گرد وجود خویش دارد.

همین امر است که بر ایمان پیروان آن حضرت به مفهوم سترگ امامت می‌افزاید و گام‌هایشان را در مسیر اطاعت از آن امام همام راسخ‌ و استوارتر می‌کند.

امام مورد احترام همگان است. دوستی و شوق عام و خاص به دیدن سیمای نورانی او آنچنان بود که وقتی به خیابان‏های بغداد که پایتخت بود وارد می‏ شد، مردم از اطراف می‏ دویدند و به جاهای مرتفع می‏ رفتند و می ‏ایستادند تا او را ببینند، به گونه ‏ای که دیدن او برای آنان رویدادی مهم تلقی می‌شد. مردم امام را به سخاوت فراوان می‌شناسند و شیعه و سنی امام را باب‌المراد می‌دانند.

محمد خامه‌یار - جام‌جم