فقط نقش آدم‌های بیمار را به من می‌دهند!

عرصه حضور و هنرنمایی این بازیگر پرسابقه سال‌هاست که به تلویزیون و سریال‌ها و تله‌فیلم‌هایش محدود شده است. وقتی از او می‌‌خواهم ‌ به یاد بیاورد آخرین حضورش در یک اثر سینمایی را، ابتدا فکر می‌کند و وقتی نتیجه نمی‌گیرد دست به دامان همسرش‌مهوش وقاری می‌شود. قضا را ببین، وقاری هم به یاد نمی‌آورد آخرین نقش‌آفرینی شوهر را در سینما.

محسن قاضی‌‌مرادی متولد ۱۳۲۰، فارغ‌التحصیل مدرسه عالی مدیریت تهران و دارای نزدیک به چهل و اندی سال سابقه هنرپیشگی است. قاضی‌ مرادی شاید نه در نقش‌های اصلی، اما در نقش‌های کوتاه و تاثیرگذار البته‌ در بسیاری از آثار ماندگار سینمای ایران بازی کرده است؛ زیر پوست شهر، سگ‌کشی، خانه‌ای روی آب، یک‌بار برای همیشه، دایره زنگی، ما همه خوبیم و.... با این حال سال‌هاست که حضورش در سینما و حتی تلویزیون کمرنگ شده است. محسن قاضی ‌مرادی این روزها «رضا»ی سریال 53 قسمتی سروش صحت شده است؛ رضا که پدر زهره است، زهره با بازی آتنه فقیه‌نصیری.

این اولین بار است که در یک سریال طنز شبانه بازی می‌کنید؟

بله، برای بار اول است. با وجودی که اغلب نقش‌های جدی داشته‌ام، اما شخصیت‌های طنز را هم دوست دارم.

همکاری با سروش صحت چگونه بود؟

شمعدونی عوامل خوبی داشت. از حضورم در این سریال راضی هستم. سروش صحت، کارگردان، بازیگر و نویسنده خوبی است. سال‌هاست که او را می‌شناسم. همکاری با او برایم افتخاری بود.

از نقشتان و ویژگی‌هایش در سریال شمعدونی بگویید.

به هر حال او بزرگ خانواده است که سعی دارد همه افراد را دور خود جمع کند. با این‌حال و با وجودی که همه را دوست دارد و محبوب دیگران هم هست، اما بداخلاقی هم می‌کند و همین کج‌خلقی‌اش باعث می‌شود که نه او بتواند دیگران را زیاد تحمل کند و نه دیگران او را. همه در مواجهه با او در زیر یک چتر احتیاط‌ مراقب خود هستند. در همه فامیل‌ها چنین بزرگانی پیدا می‌شوند.

و باوجود بداخلاقی‌اش گاهی میانجی هم می‌شود.

بله، او رکن اساسی فامیل است که مانع ایجاد و بروز دلخوری میان افراد شده و مانع از هم پاشیدن خانواده‌ می‌شود.

چرا حضور و نقش‌آفرینی‌تان این روزها نسبت به گذشته کمرنگ شده است؟

4ـ3‌ سال پیش از روی صندلی افتادم و دستم مصدوم شد. آن زمان متوجه عمق فاجعه نشدم. 3 ماه بعد که به پزشک مراجعه کردم مجبور شدم دستم را عمل کنم. مثل همان ماشینی شدم که بوقش ایراد پیدا می‌کند، اما بعد که به تعمیرگاه اعزام می‌شود هزار و یک نقص دیگر در آن کشف می‌کنند. الان هم آب‌درمانی و فیزیوتراپی می‌کنم، اما آرام آرام دارم خوب می‌شوم. نمی‌دانم چرا بعضی از کارگردانان فکر می‌کنند که هنوز مریضم و فقط نقش آدم‌های بیمار را به من محول می‌کنند!

از آخرین حضورتان در یک اثر سینمایی چند سال می‌گذرد؟

هر چه فکر می‌کنم یادم نمی‌آید.

چرا این‌قدر از سینما فاصله گرفته‌اید؟

یک گروه خاص در سینما حاکم هستند. خدا را شکر که ما اعتبارمان را از مردم داریم. مردم را که نمی‌شود گول زد. اگر آنها نباشند ما چه کاره هستیم؟! با وجودی که دیگر در سینما نیستم، اما از لحاظ روحی به آن نیاز دارم. گاهی که به جشنواره فیلم فجر می‌روم، دوستان می‌پرسند که اینجا آمده‌ای چه کار؟! اما برای من حتی حضور در جشنواره و دیدن فیلم هم مغتنم است. ضمن آن‌که با دوستان و همکاران هم دیداری تازه می‌شود. اگر بازی‌مان دادند که چه بهتر وگرنه مهم نیست! نمی‌توانم برای نقش دنبال این و آن بدوم. اگر کارم درست باشد که خودشان می‌آیند به دنبالم. به زور که نمی‌شود. بازی اجباری نه برای من فایده‌ای دارد و نه برای آن فیلم.

اما شما فیلم‌های خیلی خوبی در کارنامه بازیگری‌تان دارید؛ مثل سگ‌کشی، خانه‌ای روی آب، یک‌بار برای همیشه، دایره زنگی و....

زیر پوست شهر، ما همه خوبیم و رسم عاشق‌کشی را هم به این فهرست اضافه کنید. در سینما به محض این‌که تهیه‌کننده احساس کند که دیگر جواب نمی‌دهی، رویت سرمایه‌گذاری نمی‌کند. مهم هم نیست که چه کسی هستی و چقدر سابقه ‌داری. خیلی از بزرگان سینما که در جوانی به فکر آتیه خود نبودند، بعدها و در زمان پیری و افتادگی نمی‌گویم به فلاکت‌ که با سختی‌های زیادی مواجه شدند.

اصولا چرا به بازیگران هم‌سن و سال شما نقش‌های متفاوت کمتر پیشنهاد می‌شود؟

شاید فکر می‌کنند که فقط تازه‌کارها می‌توانند سرمایه را بازگردانند. شاید هم اقبال آنها بلند است و برای ما نه. من بیش از 40 فیلم بلند سینمایی بازی کرده‌ام. برای ‌ما همه خوبیم‌ بیژن میرباقری از جشن نهم خانه سینما تندیس بهترین بازیگر دوم مرد را گرفتم. با این حال سال‌هاست که هیچ کار سینمایی پیشنهاد نشده است.

محسن محمدی / گروه رادیو و تلویزیون