پرواز با لباس بالدار

انسان از همان لحظه‌ای که چشمش به پرندگان افتاد عاشق پرواز شد و رویای آن را درسر پروراند. این را می‌شود از افسانه‌هایی که در بیشتر تمدن‌ها وجود دارد فهمید؛ از داستان پرواز کیکاووس به آسمان در شاهنامه فردوسی تا افسانه ایکاروس یونانی‌ها از معروف‌ترین این نمونه‌هاست.

کد خبر: ۸۱۹۶۶۴

مسلما افرادی که برای اولین بار بال‌هایی ساختند و به بازوهای خود بستند، خطر سقوط را بخوبی درک می‌کردند و البته خوش‌اقبال بودند که هیچ‌وقت نتوانستند حتی ذره‌ای از روی زمین به هوا بلند شوند. برخی هم که شهامت به خرج داده و از روی صخره به پایین پریدند، جانشان را از دست دادند.

از نخستین تلاش‌ها تا تحقق رویای پرواز

در سده1400 میلادی لئوناردو داوینچی برای اولین بار به مطالعه حرکت بال پرندگان پرداخت و ماشین‌های پرواز شبیه کایت، هلی کوپتر و چترنجات طراحی کرد. او تا اندازه‌ای توانسته بود از علم آیرودینامیک و صعود و سیال بودن هوا چیزهایی سردرآورد. با این حال 300 سال طول کشید تا انسان بتواند وسیله‌ای به نام بالن را اختراع کند و به هوا بفرستد.

اولین بالن هوای داغ در پاریس به آسمان رفت. چند دهه بعد «جورج کی لی» چند مدل هواپیمای بدون موتور ساخت و از نظر محققان او اولین کسی بود که براستی دانش هوانوردی را کشف کرده بود، اما هواپیمای بدون موتور واقعی به وسیله «اوتو لیلی ینتال» ساخته شد و او بود که ایده ساخت ماشین سنگین‌تر از هوا را ارائه کرد و توانست 2000 پرواز را به نمایش بگذارد، اما در آخرین پروازش سقوط کرد و جان سپرد.

سپس برادران رایت، فناوری کایت را با موتور احتراق داخلی ترکیب کردند و مسابقه‌ای ترتیب دادند که هرکس مرتفع‌ترین، سریع‌ترین و دورترین پرواز را انجام می‌داد برنده می‌شد.

دهه‌ها بعد پرواز به مقوله‌ای کاملا عادی و معمولی تبدیل شد و هیجان واقعی خود را تا حد زیادی از دست داد. حالا این روزها بسیاری از ماجراجویان و شیفتگان پرواز که از پرواز امن و بی‌دردسر لذتی نمی‌برند به دنبال پرواز با بال‌هایی هستند که همچون پرندگان در اوج آسمان شناور شوند!

لباس‌های بالدار

امروزه چتربازی به کاری عادی تبدیل شده و مردم آن را کاملا می‌شناسند. اما برخی پریدن از هواپیما، شیرجه رفتن در آسمان و سپس نزدیک زمین چتر خود را بازکردن و قدم به روی زمین گذاشتن را دیگر جالب توجه نمی‌دانند. بنابراین سراغ لباس‌های بالدار رفته‌اند تا با پوشیدن این لباس احساسی همچون پرندگان را تجربه کنند.

لباس بالدار، وسیله‌ای شبیه بدن سنجاب پرنده است. فضای بین دست‌ها و پاها با پارچه‌ای شبیه چترنجات پوشانده می‌شود. این پارچه از جنس نایلون فشرده و سخت است که در تولید کوله پشتی و چمدان‌ها استفاده می‌شود. در واقع این بخش از لباس وقتی پر از باد شود مانند بال عمل کرده و طبق قانون آیرودینامیک هوا را شکافته و به جلو حرکت می‌کند. تمام پشت لباس به صورت منحنی است و جلوی لباس صاف است. به این ترتیب فشار هوای زیر لباس زیادتر شده و درست مانند بال هواپیما، فرد را به سمت بالا می‌کشاند.

هنگام پریدن با این لباس، فرد نیمی به سمت پایین شیرجه رفته و در همان لحظه نیمی به سمت جلو سر می‌خورد و همین‌طور ادامه داده تا در نهایت به زمین نزدیک می‌شود، سپس با کمک چترنجات روی زمین فرود می‌آید.

به طور معمول سرعت چتربازها در لحظه اولیه سقوط 200 کیلومتر در ساعت است که درعرض 40 تا 60 ثانیه تقریبا به 400 کیلومتر در ساعت می‌رسد، اما وقتی فردی با لباس بالدار می‌پرد، می‌تواند براحتی بالغ بر 20 کیلومتر را به صورت افقی در هوا شناور باشد و با سرعت 160 کیلومتر در ساعت به جلو حرکت کرده و در همان حال بتدریج از 50 تا 60 کیلومتر در ساعت به سمت زمین نزدیک شود. این نحوه حرکت باعث می‌شود سرعت زمان سقوط آزاد سه برابر سرعت یک چترباز عادی شود.

البته هنوز فرود بدون چترنجات ایمن نیست و در کنار لباس بالدار باید برای مراحل پایانی سقوط و پیش از رسیدن به زمین از چترنجات استفاده کرد.