انتقاد فیلمساز جنجالی به دولتمردان آمریکا

«جای حمله بعدی کجاست» فیلم جدید مایکل مور است که در سکوت خبری ساخته شده تا در آن نیاز دایمی دولتمردان آمریکا به وجود یک دشمن برای حفظ زندگی درهم‌آمیخته نظامی-صعنتی را زیر ذره بین ببرد.

مایکل مور در فیلم جدیدش «جای حمله بعدی کجاست» به بررسی این می‌پردازد که چگونه دولت آمریکا به حالت دولت جنگ بی‌نهایت درآمده است.

مور جزییات خشنی از پروژه‌ای را که در خفا و از سال ۲۰۰۹ ساخت آن را شروع کرده است در اولین برنامه رسانه‌ای‌اش بیان کرد.

وی سخنانش را با پاسخ به سوال‌هایی از سوی هوادارنش که روی توییتر پست شدند و با گفتن این شروع کرد که دوست دارد به دوستانش که در حال تماشای این برنامه هستند سلام کند. او منتقد جدی اقدامات نظارت جمعی آژانس امنیت ملی است و ادوارد اسنودن را برای افشاگری‌هایش «قهرمان سال» خوانده است.

مور گفت: «جای حمله بعدی کجاست» در سه قاره فیلمبرداری شده و «حماسه‌ای در طبیعت» است که بی‌سروصدا و با یک گروه کوچک ساخته شده است.

به گزارش مهر، به نظر می‌رسد این فیلم که برای اولین بار قرار است در جشنواره فیلم تورنتو و در ماه سپتامبر به نمایش درآید، درباره برخی از همان موضوع‌هایی باشد که فیلم برنده نخل طلای او یعنی «فارنهایت ۱۱/۹» به آنها توجه نشان داده بود.

در آن فیلم، مور به انتقاد از سیاست «جنگ برای ترور» دولت بوش پرداخته بود و جزییاتی از روش‌های دیکتاتورانه را که توسط دولت آمریکا در جهت حفظ درگیری برای منفعت رساندن به دولت در پیش گرفته شده بود، افشا می‌کرد.

«فارنهایت ۱۱/۹» پرفروش‌ترین مستند همه تاریخ شد و فروشی ۱۲۰ میلیون دلاری را در باکس آفیس آمریکا ثبت کرد.

مور گفت: مساله ایالات متحده در جنگ بی نهایت چیزی است که تقریبا همیشه توجه مرا به خود جلب کرده و طنز لازم برای این فیلم را نیز فراهم می‌کند.

وی افزود: به نظر می‌رسد دولت آمریکا نیاز دارد تا همیشه یک دشمن را مطرح کند تا بتواند طیف نظامی - صنعتی را زنده نگه دارد و شرکت‌های زیادی را که در این حوزه پول زیادی را به جریان می‌اندازند، سر پا نگه دارد. اما من همیشه کمی از این کار ناراحت می شوم و از همینجاست که کمدی شکل می‌گیرد.

اعلامیه مبالغه آمیزی که در وب سایت جشنواره تورنتو برای معرفی این فیلم منتشر شده نیز نشان دهنده این است که مور دوباره از سبکی از روزنامه نگاری بهره گرفته که بتواند سیاست خارجی آمریکا را به تمسخر بگیرد.

او در پرسش و پاسخ اینترنتی‌اش در پاسخ به سوال فردی که از او پرسیده بود ترجیح می‌دهد مردم را بخنداند یا پیامش را منتقل کند، پاسخ داد: هر دو! طنز یک وسیله بزرگ برای تفسیر اجتماعی درباره چیزهایی است که این روزها اتفاق می‌افتند.

او گفت: مردم دارو نمی خواهند، پاپ کورن می‌خواهند. مردم دوست دارند بعد از تماشای فیلم به خانه بروند و زندگی‌شان را بکنند.