حال سینمای جنگ خوب نیست

در گذر این سال‌ها همه رقم فیلم در این‌گونه پرمخاطب ساخته شد که برخی حتی باوجود پرفروش بودن جز سطحی‌نگری، کاری در این عرصه نکردند و تولیدات دیگر نیز به تبع ساختار ضعیف نه دیده شدند و نه به یاد ماندند.

سینمای دفاع مقدس روایت تاریخ است و در جمع با گونه‌های حماسی و تریلر می‌تواند بسیار پرمخاطب باشد.

با این همه نگاه به آثار اخیر سینمای ایران در این ژانر ثابت می‌کند حال و هوای سینمای جنگی اصلا خوب نیست.

این چند فیلم دفاع مقدسی را به یاد بیاورید: عاشق‌ها ایستاده می‌میرند، رنج و سرمستی، شیار 143، میهمان داریم، پنجاه قدم آخر، معراجی‌ها، خانه‌ای کنار آب! حالا دلتنگی‌های عاشقانه را نیز در کنار آن قرار دهید.

به غیر از شیار 143 بقیه این فیلم‌ها چقدر در ذهن تماشاگر خواهند ماند؟ شیار 143 نیز به دلیل حمایت‌ها و اکران ویژه به موفقیت رسید.

دلتنگی‌های عاشقانه نیز متاسفانه یکی از ضعیف‌ترین فیلم‌های یکی دو سال اخیر سینمای دفاع مقدس است و حیف که کاراکتر اصلی آن شهید والامقام سیدمنوچهر مدق است.

چهارمین ساخته سینمایی رضا اعظمیان براساس روایتی از فرشته ملکی، همسر شهید مدق؛ به نام اینک شوکران اقتباس شده است.

این روایت نحوه آشنایی این دو نفر از ابتدای انقلاب تا زمان پیروزی آن و اعزام شهید مدق به جبهه و جراحت وی و سپس دوران درمان و نقاهت او را دربر می‌گیرد.

داستان از آنجا آغاز می‌شود که سیدمنوچهر مدق و همسرش، فرشته ملکی در سال 59 در حالی از سفر ماه عسل بازگشته‌اند که ایران درگیر جنگ با عراق شده است...

ایده اصلی ساخت فیلم دلتنگی‌های عاشقانه بسیار شاخص است. در واقع روایت زندگی یادگار دوران جنگ با جلوه‌گری بخش عاشقانه زندگی او قطعا می‌تواند تماشاگرپسند باشد، اما آنچه در عمل مشاهده می‌کنیم، یک فیلم عقب‌مانده و سراسر باسمه‌ای با کارگردانی سطحی و بازی‌های بسیار ضعیف است.

استفاده از هنرمندان شناخته شده‌ای مانند محمدرضا فروتن و میترا حجار نه‌تنها پیش‌برنده فیلم نیستند که سطح توقع را به‌جا و به‌حق برای تماشاگر عام بالا برده‌اند، اما هیچ استفاده‌ای از ظرفیت آنان نشده است.

از دیگر سو در یک فیلم مربوط به دفاع مقدس بحث دیالوگ و گفت‌وگوهای زن و شوهری و بخش‌های مربوط به جبهه و جنگ کدامیک باید غالب باشند؟ به اینها دوران انقلاب را نیز اضافه کنید که ابتدای فیلم را تشکیل می‌دهند.

در دلتنگی‌های عاشقانه حتی در حد یک تله‌فیلم نیز سکانس جذاب و استاندارد مشاهده نمی‌کنیم. دیالوگ‌ها در حد یک نمایش تلویزیونی سطحی و نازل هستند و شخصیت‌ها به امان خدا رها شده‌اند.

به‌راستی در بحث فیلمنامه‌نویسی یا لوکیشن هنوز سینمای دفاع مقدس باید از همه چیز محروم باشد؟ معراجی‌ها و امثال آن ربطی به سینمای حقیقی جنگی ندارند، اما با لوکیشن پروپیمان تولید می‌شوند، اما دیگر آثار واقعا بی‌هیچ ‌بضاعتی به وادی تولید می‌رسند. دلتنگی‌های عاشقانه حتی در زمینه لوکیشن نیز دارای مشکلات جدی است.

قاب کوچک