صدمین سقوطم را بزودی جشن می‌گیرم

این بانوی تهرانی که دانشجوی مهندسی کامپیوتر است از 18 سالگی رشته سقوط آزاد از هواپیما را آغاز کرده و اکنون در حال گذراندن دوره‌های بین‌المللی مربیگری در دبی و روسیه است تا بتواند تجربیاتش را در اختیار دیگران قرار دهد.

با او درباره علایقش صحبت کردیم و مسیری که تاکنون پشت‌سر گذاشت تا به یکی از مطرح‌ترین دختران ایران زمین در رشته پرمخاطره سقوط از هواپیما بدل شود.

آخرین باری که در ایران سقوط آزاد انجام دادید کی بود؟

دو هفته پیش در مردآباد کرج به همراه چند خانم دیگر سقوط آزاد انجام دادیم. البته آنها برای نخستین‌بار بود که سقوط هواپیما انجام می‌دادند.

از چند سالگی سقوط آزاد را شروع کردید و تاکنون چند بار سقوط آزاد داشته‌اید؟

18 سالگی. این حداقل سنی است که باید یک فرد خواهان آموزش داشته باشد. تا به حال هم 96 مرتبه سقوط آزاد در داخل و خارج از کشور داشته‌ام و به زودی صدمین سقوط را هم جشن می‌گیرم.

اصلا چه شد که سقوط آزاد را انتخاب کردید؟

کاملا اتفاقی! من پیش از آن سال‌ها ژیمناستیک کار کردم و هنوز هم ژیمناست محسوب می‌شوم. حتی قهرمان تیم ملی بودم، اما ژیمناستیک سقف دارد و بعد از 18 سالگی تعداد مسابقات برای فرد محدود می‌شود.

اصولا مسابقات ژیمناستیک برای افراد زیر 18 سال است و به ندرت اتفاق می‌افتاد که در رقابت‌ها سر و کله ژیمناست بالای 18 سال پیدا شود.

از طرفی ژیمناستیک برای دختران ایران مسابقه برون‌مرزی ندارد. من هم با خودم گفتم حالا دیگر باید یک رشته دیگر پیدا کنم.

دوست داشتم رشته‌ای انتخاب کنم که هیجان‌انگیز باشد. پس از مشورت با دوستانم یکی از آنها اسکای دایوینگ (سقوط آزاد) را به من معرفی کرد.

البته مادرم هم در این راه بسیار تشویقم کرد و با تشویق‌های او راهی دوره‌های آموزشی دبی شدم. در واقع اصرار مادرم باعث شد تا سقوط آزاد را انتخاب کنم.

می‌دانیم که دوره‌های آموزشی را در سال‌های گذشته در دبی گذراندید. به غیر از آن در کشور دیگری آموزش ندیدید؟

بله، سال گذشته در روسیه یک دوره سقوط آزاد داشتم که شامل حرکات نمایشی بود. این دوره تابستان سال گذشته بود و آخرین دوره آموزشی من محسوب می‌شود.

آیا در مسابقات هم حضور داشته‌اید؟

قرار بود شهریور به رقابت‌های بین‌المللی چین برویم، اما متاسفانه چون اطلاعات برگزاری این رقابت‌ها دیر به ما رسید، نتوانستیم از شورای برون‌مرزی موافقت بگیریم.

البته رقابت‌های سقوط آزاد متعددی در سراسر دنیا برگزار می‌شود و ما منتظر مسابقه بعدی هستیم.

معمولا از چه ارتفاعی سقوط آزاد انجام می‌دهید؟

استاندارد بین‌المللی آن 4000متر (برابر با 13 هزار پا) است، دو پرش دیگر داریم به میزان 5500 متر و 3500 متر که فقط وقتی اتفاق می‌افتد که هواپیما آتش گرفته باشد.

فکر می‌کنم بابت حضور در دوره‌های آموزشی سقوط آزاد تا امروز باید هزینه‌های زیادی را متقبل شده باشید؟

حدود 70، 80 میلیون تومان! البته ترجیح می‌دهم هزینه‌های کامل را نگویم چون خیلی‌ها به ما به چشم بچه پولدار نگاه می‌کنند، ولی واقعیت این است که من از خانواده ثروتمندی نیستم.

ما خانواده سه نفره‌ای هستیم که هر سه نفر کار می‌کنیم. پدرم در این راه کمک بسیار زیادی به من کرد و خود من هر چه کار کردم آن را روی ورزشم هزینه کردم، اما متاسفانه کسی این را نمی‌داند.

گفتید که در سقوط آزاد حداقل سن باید 18 سال باشد. حالا همین ورزشکار تا چه سنی می‌تواند سقوط آزاد داشته باشد؟

من حتی فرد 70 ساله را هم سراغ دارم که از هواپیما بیرون می‌پرد. کسانی را می‌شناسم که در 30 سالگی شروع کردند. اینجا ما محدودیت سنی نداریم.

تا به حال به مربیگری این رشته هم فکر‌کرده‌اید؟

بله، اصلا من با همین دید جلو رفتم. البته رفت و آمدهای من برای دوره‌های آموزشی خیلی طول کشید وگرنه زودتر باید مربی می‌شدم.

من مجبورم برای این رفت و آمدها به خارج از کشور کلی هزینه کنم و این وقت من را گرفت. البته من همیشه آموزش دادن را دوست داشته‌ام و می‌خواهم به هر شکل ممکن مدرک مربیگری این رشته را هم بگیرم.

تا به حال بابت دوره‌های آموزشی یا سقوط‌های آزاد از هواپیما اسپانسر داشته‌اید؟

متاسفانه خیر. وقتی کسی استعداد دارد باید اسپانسر او را جذب کند. نمی‌گویم که اسپانسر بیاد و کل هزینه‌های من را تقبل کند، اما اگر فقط گوشه‌ای از کار مثل فراهم کردن لباس‌های مخصوص سقوط آزاد را برعهده بگیرند، برایم کافی است.

اگر اسپانسر داشتم تا امروز به جای صد پرش، 500 پرش انجام داده بودم. در خارج از کشور فردی که یک سال و نیم از من دیرتر سقوط از هواپیما را شروع کرده الان پنج برابر من پرش دارد.

هیلدا حسینی‌خواه

ضمیمه بانوان