چنان پدر و چنین دختر

پدر دختر را به فوتبال تشویق کرد و دختر با تشویق‌های پدرش اوج گرفت. اوج گرفت تا رسید به سطح اول فوتبال بانوان. دوباره اوج گرفت تا تبدیل شد به یک مربی شاخص. به پیشرفتش ادامه داد و تا جایی پیش رفت که حتی یک تیم خارجی هم خواهان او شد. مریم اما باز هم متوقف نشد. انگار دختر با پدر کورس رقابت گذاشته بود. انگار می‌خواست حتی از پدرش هم جلوتر بزند. اما هیچ‌وقت از راهنمایی‌های پدر غافل نشد. مریم اگر امروز یکی از موفق‌ترین چهره‌های فوتبال بانوان است به دلیل نقشی است که نصرت‌خان ایراندوست در زندگی ورزشی او ایفا کرد. اما همان‌طور که ذکر شد مریم ایراندوست از پدرش ماجراجوتر بود، خیلی ماجراجوتر.

کارنامه دختر نصرت‌خان
دختر نصرت ایراندوست اکنون یکی از پیشکسوتان فوتبال انزلی است. در اینجا اصلا جنسیت مهم نیست، مهم این است که او با کوله‌باری از تجربه یکی از پیشکسوتان فوتبال انزلی محسوب می‌شود. او متولد بهمن سال 57 در بندرانزلی است. شروع ورزش او با بسکتبال بود و حتی کاپیتان تیم منتخب استان هم شد. ایراندوست اما به تبعیت از پدر فوتبال را شروع کرد آن هم وقتی که پسرش «راستین» دو ماهه بود. شروع فوتبال پس از تولد فرزند و رسیدن به بالاترین درجه در فوتبال بانوان ایران هنری بود که فقط از مریم ایراندوست برمی آمد. البته تجربه مربیگری ایراندوست در فوتبال به تجربه بازیکنی‌اش کاملا می‌چربد. او علاوه بر سابقه عضویت در تیم ملی فوتبال بانوان ایران در این تیم مربیگری هم کرده است.
او سابقه سرمربیگری رده سنی زیر 16 سال را هم دارد. دختر ایراندوست اکنون سرمربی تیم بانوان ملوان بندرانزلی است. وی در زمانی که بازیکن این تیم بود در ۷۴ بازی به میدان رفته و در این بازی‌ها ۳۶ مرتبه موفق به گلزنی شده است.

خاطرات تلخ و شیرین
این بخشی از کارنامه مریم ایراندوست است، مریمی که به بهترین شکل ممکن راه پدرش را دنبال کرد.
سال‌های فوتبالی مریم ایراندوست پر از لحظات تلخ و شیرین است. لحظات شیرین که به اندازه کافی داشته است، اما لحظات تلخ او نیز هرچند کم، اما بسیار عمیق‌اند. بدترین خاطره فوتبالی او حذف از حضور در رقابت‌های مقدماتی المپیک لندن به دلیل حجاب بود که توسط ناظر بحرینی صورت گرفت و پس از آن بازیکنان با اشک دور افتخار زده و بر پرچم ایران سجده کرده و استادیوم را ترک کردند؛ آن هم پس از هشت ماه اردوی سنگین. هدایت آن تیم را ایراندوست برعهده داشت.
اما یکی از شیرین‌ترین خاطرات او هم به همان سال و چند ماه قبل از حذف تراژیک تیم ملی بانوان از رقابت‌های مقدماتی المپیک برمی‌گردد. تیم ملی بانوان ایران با هدایت ایراندوست به رقابت‌های غرب آسیا رفت و نایب قهرمان شد. در آن مسابقات حضور نصرت ایراندوست در کنار تیم و راهنمایی‌های زیاد او به دخترش بسیار خبرساز شد.
تیم ملی بانوان ایران در بازی پایانی با قبول شکست مقابل امارات میزبان رقابت‌ها به مقام دومی بسنده کرد.

آن روی دیگر مریم
مریم ایراندوست نسبت به همتایان خود کمی متمایزتر است. البته نه در زمینه دانش فنی و یا دیگر مسائل مربوط به فوتبال بلکه از لحاظ حس مبارزه‌طلبی‌ای که دارد. او می‌خواهد نقش متفاوتی در فوتبال داشته باشد.
ایراندوست شاید می‌خواهد نقش یک لیدر تمام معنا در فوتبال بانوان را ایفا کند. می‌خواهد پرچمدار منتقدان فوتبالی باشد. چیزی شبیه محمد مایلی‌کهن. کسی که تمایل به این دارد حتی درباره مسائلی هم که چندان به فوتبال و یا شخص او ارتباطی ندارد نظر خود را درست یا غلط بر زبان بیاورد. او بی‌پرده از شکست‌های سنگین تیم ملی دختران جوان ایران حرف می‌زند و عملکرد فدراسیون را نقد می‌کند. بی‌پرده‌تر از هر مربی دیگری درباره مسائل مربوط به لیگ حرف می‌زند و حتی مخالفان پدرش مثل مازیار زارع را مورد انتقادات شدیدی قرار می‌دهد! ایراندوست حتی انتقادات را تندتر می‌کند و بازیکنان ملوان را کم‌کار و بی‌معرفت می‌خواند. او فرق زیادی با بسیاری از همتایانش دارد، آنهایی که حتی از عنوان کردن ساده‌ترین انتقادات خودداری و یا با تاکید بر جمله «لطفا نام مرا نبرید» انتقادات خود را در لفافه عنوان می‌کنند.

آرزوهای بی‌انتها
سرمربی ملوان بندرانزلی آرزوهای زیادی در فوتبال دارد. او دوست دارد در صورت فراهم شدن شرایط دوباره سرمربی تیم ملی فوتبال ایران شود و دوباره تیم را در رقابت‌های مهمی همانند مقدماتی المپیک هدایت کند، همان رقابت‌هایی که تیم ملی بانوان یک بار به دلیل رعایت حجاب، ناجوانمردانه حذف شد.
مریم ایراندوست، اما می‌خواهد باز هم از تجربیات پدرش استفاده کند، پدری که هرگز خود را از او بی‌نیاز نمی‌داند.

هیلدا حسینی خواه/جام بانوان