اعدام به روش آمریکایی

براساس یک نظرسنجی همگانی در آمریکا 69درصد از شهروندان آمریکایی اعدام با تزریق را بهترین روش اعدام در مقایسه با روش‌های دیگر می‌دانند.

براساس این آمار، 9 درصد مردم اعدام با طناب دار، 6 درصد صندلی الکتریکی، 8 درصد جوخه آتش و 5درصد اعدام با اتاق گاز را انتخاب کرده‌اند که در این بخش به اختصار به معرفی آنها می‌پردازیم.

جوخه آتش

جوخه آتش روشی قدیمی برای اعدام محکومان است که در سال‌های اخیر دوباره تصویب شده و مورد استفاده قرار گرفته است. این روش پس از مدت‌ها دوباره سال 2010 در ایالت یوتا به درخواست یک اعدامی به اجرا درآمد.

در اعدام با جوخه آتش اغلب مسئولان تیراندازی سرباز یا نظامی هستند، در قانون این نوع اعدام گلوله باید طوری شلیک شود که صورت شخص قابل تشخیص باشد.

براساس قانون جدید در تاریخ 23 مارس 2015 گری هربرت، فرماندار ایالت یوتا حکم اعدام به روش جوخه آتش یا همان تیرباران را تنها در شرایطی که اعدام با تزریق مهیا نباشد، امضا کرد.

این در حالی است که در ایالت اکلاهما این نوع اعدام به عنوان آخرین انتخاب مطرح می‌شود و تنها در صورتی که اجرای روش‌های دیگر امکان‌پذیر نباشد از آن استفاده می‌شود.

هم‌اکنون برای اطمینان از مرگ سریع، از شلیک مستقیم به قسمت نخاعی سر استفاده می‌شود. البته در قوانین این نوع اعدام، به وضوح ذکر شده که باید از اسلحه‌ای استفاده شود که قدرت نفوذ و مرگ سریع را داشته باشد.

صندلی الکتریکی

نیویورک به‌عنوان اولین مجری این نوع اعدام، اولین قربانی این روش را سال 1890 با نشاندن روی صندلی الکتریکی اعدام کرد. گرچه مقامات نیویورک، اعدام با صندلی الکتریکی را جایگزین خوبی برای حلق‌آویز کردن متهمان می‌دانستند، اما با وجود این در میان مردم این روش بارها ترسناک‌تر و هراس‌انگیز‌تر از حلق‌آویز شدن به نظر می‌رسد.

در این شیوه محکومان در حالی که به یک صندلی بسته می‌شوند، الکترودهایی به سر و پاهای آنها متصل می‌شود. سپس اسفنج‌هایی نمدار برای هدایت بهتر جریان الکتریسیته در بین الکترود و پوست آنها قرار می‌دهند.

اندازه ولتاژ برق و مدت زمان اتصال آن به شخص اعدامی، بسته به صلاحدید مقامات است و این مقدار در هر ایالت متفاوت است.

اما اغلب مامور اعدام، شدت و مدت زمان اتصال برق را طوری تنظیم می‌کند که از مرگ محکوم مطمئن شود و کار به اعدام دوباره نکشد، اما در عین حال باید مراقب باشد که مدت زمان اتصال برق از حدی معین فراتر نرود، چرا که در آن صورت امکان سوختن بدن متهم وجود دارد. به همین منظور، مامور اعدام پس از هر شوک برای چند ثانیه به بدن متهم اجازه سرد شدن می‌دهد و دوباره اتصال برق را آغاز می‌کند.

البته این موضوع مشخص نیست که آیا شخصی که به او برق وصل می‌شود در اولین شوک جان خود را از دست می‌دهد یا این‌که در اثر فلج شدن بیهوش می‌شود و قادر به نشان دادن علائم حیات از خود نیست.

متهم اغلب در همان لحظات اول، جان خود را ازدست می‌دهد، اما با این حال هنوز مشخص نیست که آیا متهم ابتدا مرگ مغزی می‌شود یا این‌که ایست قلبی و مرگ مغزی هر دو باهم اتفاق می‌افتد.

تجربه نشان داده در این نوع اعدام علاوه بر مرگ مغزی و ایست قلبی، گاهی شکستگی استخوان و سوختگی نیز رخ می‌دهد.

طناب دار

تا قبل از سال 1890، دار زدن متهمان اصلی‌ترین روش اعدام در آمریکا شناخته می‌شد. در این روش محکوم بالای یک صندلی ایستاده و طناب دار به گردن او انداخته می‌شود، سپس صندلی از زیر پای متهم کشیده می‌شود. طی این اتفاق اعدامی سقوط می‌کند و بر اثر شکستگی در ناحیه گردن جان خود را از دست می‌دهد.

تزریق مرگبار

این روش اولین بار سال 1977 در ایالت اکلاهمای آمریکا به تصویب رسید و هنوز هم پس از گذشت بیش از چهار دهه به عنوان روشی برای اعدام محکومان در ایالت‌های مختلف آمریکا استفاده می‌شود.

در این نوع اعدام، اغلب متهم به یک صندلی بسته شده و سپس مامور اعدام داروی مرگبار را داخل رگ او تزریق می‌کند. متهم با تزریق داروی مرگ ابتدا آرام شده، به خواب می‌رود و سپس در خواب جان خود را از دست می‌دهد.

این روش به شکلی آرام است که در مواردی حتی دیده شده که متهم پس از تزریق دارو تا دقایقی هنوز صحبت می‌کرده و حرکاتی نیز داشته است.

براساس گزارش‌ها تمام ایالت‌های آمریکا تا سال 2009 از تزریق سه داروی آرامبخش، فلج‌کننده و کشنده که در نهایت باعث ایست قلبی متهم می‌شد برای اعدام استفاده می‌کردند.

اما بعدها به دلیل کمبود دارو و چالش‌های قانونی اعلام شد که داروی فلج‌کننده رنج متهم را از بین می‌برد و آن را می‌پوشاند و وی هیچ چیز را نمی‌فهمد، بنابراین داروی فلج‌کننده را از ترکیب حذف کردند‌. در حال حاضر ایالت‌ها از داروهای متفاوت و جدید‌تری در اعدام به جای داروی فلج‌کننده استفاده می‌کنند.

در برخی ایالات به جای استفاده از داروهای مختلف از یک داروی آرامبخش به مقدار زیاد جهت اور دوز شدن و مرگ اعدامی استفاده می‌کنند. این در حالی است که سایر ایالت‌ها اعدام با ترکیبی از داروهای مختلف را موثر‌تر دانسته و آن را به اور دوز با آرامبخش ترجیح می‌دهند.

اتاق گاز

اعدام به روش اتاق گاز ابتدا توسط ایالت نوادا در اوایل دهه 1929 میلادی به تصویب رسید. جالب اینجاست که این روش به منظور راهی برای اعدام انسانی در نوادا به اجرا در آمد، اما این درحالی است که فعالان حقوق بشر معتقدند این روش نه‌تنها انسانی نیست، بلکه از همان ابتدا مشکلات وحشتناکی با خود همراه داشته است.

ایده اصلی این روش به این‌گونه بود که هنگام خواب متهم، گاز کشنده سیانید به سلول او وارد شود و او در خواب جان سپارد، اما در عمل به هیچ وجه ممکن نبود که گاز در سلول متهم باقی بماند و وارد سلول‌های مجاور نشود، به همین دلیل به ناچار مجبور به ساختن اتاقی ایزوله برای اعدام محکومان شدند.

اما وارد شدن متهم اعدامی به اتاق ایزوله که حتی هوا هم از آن راهی به بیرون نداشت نه‌تنها باعث آرامش زندانی نمی‌شد، بلکه باعث وحشت وی و بروز رفتار خشونت‌بار در زندانی وحشت‌زده نیز می‌شد. از این رو ماموران زندان مجبور به بستن زندانی به صندلی داخل سلول شده و به زور او را برای مرگ آماده می‌کردند.

به همین جهت عنوان «اعدام انسانی» برای این روش، شکل پارادوکس و خنده‌دار به خود گرفت، چرا که متهم نه‌تنها در خواب نیست و آرامشی احساس نمی‌کند، بلکه هوشیار و آگاه با زور به صندلی بسته شده و در اتاقی وحشت‌آور توسط گاز سیانید با زجر و عذاب خفه می‌شود.

دینا فراهانی - ضمیمه تپش