جاده‌های کشور ستاره ندارد

جاده استاندارد باید دو ویژگی خود معرف بودن و بخشندگی را داشته باشد؛ یعنی از لحاظ تابلو، علائم، خطوط و نقوش به‌گونه‌ای باشد که در مسیر، نقش هادی و بخشندگی را برای رانندگان داشته باشد، یعنی راه باید به‌گونه‌ای مسیر‌سازی شود که اگر راننده‌ای اشتباه کرد، خطای او به مرگش منجر نشود.

برای این‌که این ویژگی‌ها رعایت شود، می‌توان پیشنهاد کرد که جاده‌های کشور ستاره‌دار یا درجه‌بندی شود. برای این کار باید راه را متناسب با میزان ایمنی‌اش تعریف کرد، برای نمونه چنانچه مسیر دارای گاردریل، راه اضطراری، روشنایی و شیب استاندارد بود، می‌توان به آن چهار یا پنج ستاره داد به این ترتیب راه‌هایی که مسائل ایمنی مناسبی ندارد، ستاره کمتری خواهد گرفت.

این شناسنامه و اطلاعات نیز باید در ابتدای مسیر قرار بگیرد تا رانندگان با توجه به شناسنامه راه آگاه شوند چه مسیری پیش‌رو دارند و باید چه نکاتی را رعایت کنند. در واقع با ستاره‌دار کردن راه می‌توان به تمام کاربران جاده‌های کشور کمک کرد شناخت دقیقی از مسیر پیش‌روی خود به دست بیاورند، چون احتمال حادثه برای رانندگی در مسیری که راننده نسبت به آن آشنا نیست، بالاست.

دکتر علیرضا اسماعیلی

عضو هیأت علمی دانشگاه علوم انتظامی