حکایت مربیان ایرانی در دامنه‌های تبت

در مجموع روزی 10 ساعت با تیم‌های ملی این کشور کار می‌کنم، زیرا می‌خواهم از پایه همه کارهای والیبال آنها را تغییر بدهم. آنها از والیبال مدرن 20 سال عقب هستند و با این که پیش از من مربیانی از چین و ژاپن در نپال کار می‌کردند، اما والیبالی ضعیف دارند. من کارم را با بدنسازی نوین، آمادگی جسمانی و تمرینات فکری و ذهنی و تکنیک‌های فردی و کارهای گروهی دنبال می‌کنم.

موحدی درباره مسابقه‌های پیش روی تیم نپال گفت: فرصت کمی تا بازی‌های قهرمانی جنوب آسیا در اختیار دارم؛ مسابقاتی که در 22 رشته در کشور هندوستان برگزار خواهد شد. البته در نپال لیگ باشگاه‌ها انجام می‌شود، اما حرفه‌ای نیست. علاقه و استعداد به همراه همت مسئولان ورزش نپال برای پیشرفت زیاد است. تاکنون چند جلسه با وزیر ورزش، رئیس کمیته ملی المپیک و رئیس فدراسیون والیبال نپال داشته ام تا راهکارهایی را برای ارتقای سطح فنی والیبال نپال ارائه بدهم. از سوی دیگر همه روزه خبرنگاران و تلویزیون نپال سر تمرینات من حاضر می‌شوند و مصاحبه‌ها و گفت‌وگوهای زیادی را به عنوان یک مربی ایرنی از من منعکس می‌کنند.

از دیگر سو، علی عروجی دیگر مربی ایرانی که سرمربی تیم‌ملی بنگلادش شده، درباره والیبال در این کشور گفت: در بنگلادش از والیبال استقبال شده است. والیبال این کشور استعداد فراوان دارد اما باید از کارهای بنیادین آغاز کنند. هرچند نگاه مسئولان اینجا نیز همانند نپال به مسابقه‌های جنوب آسیاست.

وی درباره کارش در بنگلادش گفت: در بنگلادش از من می‌خواهند طی قراردادی پنج ساله تیم‌های زیادی را تمرین بدهم، اما واقعیت این است که با مسئولان فدراسیون والیبال این کشور صحبت کرده‌ام تا زمینه جذب مربیان و بازیکنان دیگر ایرانی در والیبال بنگلادش فراهم شود چون ما بیش از 500 مربی بین‌المللی داریم. به‌ویژه این که عملکرد ما در همین مدت کوتاه از مربیان چینی به مراتب بهتر بوده است. هم‌اینک مربیان ایرانی زیادی در آمریکا، سوئیس، آلمان، کانادا، نروژ، لوکزامبورگ، ایتالیا و استرالیا کار می‌کنند.

بعد از علیرضا معمری که سه سال سرمربی تیم‌ملی پاکستان شد، موحدی و عروجی تنها مربیان ایرانی هستند که به طور رسمی از سوی فدراسیون والیبال کشورمان مامور کار در این دو کشور شده‌اند.

جمشید حمیدی

جام‌جم