ادبیات «میلی» دولت در تعامل با «رسانه ملی»

رسانه ملی فراتر از یک هدف و آن رسانه بودن پسوندی دارد که به نام ملی که هرازگاهی از سوی منتقدان به میلی تعبیر می‌شود، ولی آیا با عوض کردن این پسوند ملی به میلی، رسالت اصلی این رسانه مورد هدف است یا نه آنچه در پس این تعبیرات عمدتا مغرضانه صورت می‌گیرد و گرفته حکایتی فراتر از این دارد.

اگر رسانه ملی در راستای تمایل گروه یا جمعیت یا حزب خاصی که با همین واژه آن را مورد نقد قرار می‌دهند گام بردارد و براساس الگو و مسیر و جهت آنها حرکت کند و از تیتر یک گرفته تا یادداشت و سرمقاله و همه در خدمت این جناح یا گروه باشد. آیا باز هم رسانه میلی است؟ به نظر می‌رسد، میل به این‌که چرا به میل ما سخن نمی‌گویید برخی را مجبور ساخته تا با این واژه‌سازی‌های مخرب به جنگ با محتوای جهت و نگاه و رسالت اصلی سانه ملی بیایند ـ جنگی که بازنده آن از قبل روشن است.

در چند دهه‌ای که از انقلاب اسلامی می‌گذرد و دولت‌های مختلف با جناح‌های سیاسی متفاوت روی کار آمده‌اند، به کار بردن چنین واژه‌ای آن هم از سوی کارگزاران آن درخصوص رسانه ملی بی‌سابقه بوده، تنها بایستی گفت این ادبیات مخصوص این دوره از دولت جمهوری اسلامی است که نه برازنده شعار اعتدال و امید و نه برازنده همدلی و همزبانی دولت و مردم است.

نمی‌دانم چرا ولی بی‌گمان یک حس درونی و از عمق وجودم به من نهیب می‌زند که قداست این رسانه به مفهوم ملی آن را باید پاسداشت و با چنین واژه‌هایی نباید بازی کرد و آن را مستمسک اغراض شخصی یا گروهی و جناحی قرار داد، ملی بودن واژه‌ای است که حرمت خاصی دارد و رسانه‌ای که به رسانه ملی شهرت و التزام دارد و در راستای منافع ملی گام برمی‌دارد، بی‌گمان خود را مقید و موظف می‌داند تا حرمت و قداست این واژه را نه در گفتار، بلکه در عمل حفظ نماید.

پس بیاییم برای شوخی یا نقد یا حتی برای ابراز علایق شخصی و گروهی و حزبی و جناحی به سراغ واژه‌هایی برویم که چنین قداست و معنا و مفهومی ندارند،‌ نه واژه ملی که قداستش به قداست کل تاریخ ایران است.

مهدی گلجان

عضو هیات علمی دانشگاه تربیت مدرس