تا لحظه آخر می‌جنگم

به گزارش جام جم ورزشی ، دینگ نینگ به فریادهای گوشخراش در مسابقه شناخته می‌شود. تمام طول مسابقه صداهای عجیب و غریبی از خود در می‌آورد، موضوعی که گاهی اوقات باعث شکایت حریفانش می‌شود و می‌گویند که این کار دینگ نینگ تمرکز آنها را به هم می‌زند.

دینگ نینگ، انگار یاد گرفته به حرف کسی گوش ندهد و هر کاری دلش می‌خواهد بکند. او سمج، لجباز و بسیار سرسخت است. دینگ نینگ سخت تمرین می‌کند تا حضوری فوق‌العاده در المپیک 2016 ریو داشته باشد، المپیکی که مثل المپیک لندن در آن امید دارد یک‌بار دیگر مدال بگیرد، البته این بار مدالی خوشرنگ‌تر که کارنامه افتخارات او را کامل‌تر کند. این پینگ‌پنگ باز چینی در رقابت‌های المپیک 2012 در بخش تیمی مدال طلا گرفته بود و در بخش انفرادی نیز به نقره قناعت کرده بود، اما این‌بار در هر دو بخش به دنبال مدال طلاست.

دینگ نینگ هم‌اکنون برترین پینگ‌پنگ باز زن جهان است و در رده‌بندی جهانی در رتبه نخست قرار دارد. البته با توجه به تسلط چینی‌ها به پینگ‌پنگ و قرار گرفتن یک چینی در صدر این فهرست ابدا اتفاق جدیدی نیست. نینگ می‌گوید: «آنچه که برایم اهمیت دارد رنکینگ نیست، من عنوان رسمی در رقابت‌های جهانی و المپیک را می‌خواهم. تا به حال شده برای هدفتان سرسختانه بجنگید؟ من الان به طرز وحشتناکی برای مدال طلای ریو می‌جنگم و می‌خواهم به این هدف برسم. هیچ‌کس هم جلودار من نیست. بعد از المپیک به یک استراحت طولانی‌مدت فکر می‌کنم. حضور مداوم در تمرینات واقعا من را خسته کرده است.»

این چینی‌های سختکوش

چینی‌ها برترین پینگ‌پنگ‌بازان زن جهان را دارند و اصلا همین کار زن شماره یک پینگ‌پنگ جهان را هم سخت و هم راحت کرده. او برای تمرین و پیدا کردن یک رقیب تمام‌عیار در کشورش مشکلی ندارد، اما کار او وقتی سخت می‌شود که بخواهد در رقابت‌های جهانی و المپیک با یکی از همین هموطنانش روبه‌رو شود، اتفاقی که بارها با آن مواجه شده و بابت آن به زحمت افتاده است. مهم‌ترین و سخت‌ترین رقابت‌ها او با یک چینی در رقابت‌های جهانی پینگ‌پنگ 2015 اتفاق افتاد. در آن رقابت‌ها او مجبور شد با هموطن خود لیو شیون روبه‌رو شود و در نهایت با شکست او دومین قهرمانی جهان را به دست بیاورد. دینگ نینگ از آن مسابقه به عنوان یکی از سخت‌ترین دیدارهای عمرش یاد می‌کند: «خیلی سخت بود. با این‌که موقعیت دشواری بود، اما اصلا به این که مقابل لیو ببازم فکر نمی‌کردم. می‌دانستم هموطنم را می‌برم و قهرمان جهان می‌شوم و این اتفاق هم افتاد. ما چینی‌ها برای هدفمان خیلی سختی می‌کشیم. من همیشه تا لحظه آخر می‌جنگم. بارها اتفاق افتاده که من در آستانه شکست بودم، اما آنچنان جنگیدم و مبارزه کردم که وقتی به یادش می‌افتم لذت می‌برم. جنگیدن بیش از این‌که به من خستگی بدهد و انرژی‌ام را هدر بدهد، احساس لذت به من می‌دهد.»

6 سالگی، نقطه آغاز

دینگ نینگ سال 1990 متولد شد و در حالی که تنها شش سال داشت پینگ‌پنگ را آغاز کرد. او در سال 2003 به تیم ملی جوانان چین دعوت شد و بعد هم به تیم بزرگسالان راه پیدا کرد. او می‌گوید: «رقابت در کشور من خیلی سخت است. یک پینگ‌پنگ باز چینی قبل از این‌که به رقابت‌های جهانی راه پیدا کند باید رقابت‌هایی با کیفیت جهانی را پشت سر بگذارد تا بتواند با شکست حریفانش به تیم ملی دعوت شود. واقعا نفسگیر است. من از همان ابتدا که پینگ‌پنگ را شروع کردم تا الان که قهرمان جهان و المپیک محسوب می‌شوم فقط جنگیده‌ام. هیچ چیز براحتی به دست نمی‌آید.»

نقشه‌های المپیکی

المپیک کانون برترین پینگ‌پنگ‌بازان جهان است و دینگ نینگ یکی از همین برترین‌هاست و اصلا در صدر آنها قرار دارد. او در 2012 لندن دو مدال طلا و نقره گرفت، یکی در تیمی و دیگر در انفرادی. البته این بار برای طلای انفرادی هم برنامه و نقشه دارد. قهرمان پینگ‌پنگ جهان سال 2016 در این‌باره می‌گوید: «برای المپیک 2016 از سال 2012 شروع کردم. به نظرم خیلی ساده‌لوحانه است که برخی را می‌بینم که از همین سال گذشته شروع کرده‌اند و فکر می‌کنند، می‌توانند در المپیک مقام بیاورند. خیلی وقت است که تمرین می‌کنم و واقعیت این که نسبت به خودم خیلی اعتماد به نفس دارم و فکر می‌کنم، می‌توانم در ریو نقره لندن را تبدیل به طلا کنم.»

منبع: اسپورتس موندا / مترجم: هیلدا حسینی خواه