رمز و راز آدم ِروز ِسخت بودن

اگر دشواری زندگی یک مرتبه و ناگهانی سراغ ما آمده باشد، یعنی در یک لحظه زندگی‌مان زیر و رو شده باشد در آن لحظات اولیه نه دستپاچگی و بی‌تابی فایده دارد و نه اعتراض به آنچه پیش آمده، بلکه تلاش برای حفظ آرامش و جمع و جور کردن افکاراست که می‌تواند کارساز باشد. برای این کار می‌توان چشم‌ها را بست، از همه افکار منفی دور شد و روی موضوعی خاص تمرکز کرد. اما شاید این کار از خیلی‌ها ساخته نباشد و آن را واکنشی ضعیف و تدبیری کم‌اثر درمواجهه با مشکلات بدانند که باید به این افراد نیز گفت توکل به خدا و کمک گرفتن از معجزه راز و نیاز با او شگردی است که تردید بردار نیست. این کارشاید مشکل ما را به صورت آنی حل نکند، ولی آرامشی به ارمغان می‌آورد که در سایه آن هرمشکلی قابل حل و هرسختی قابل تحمل می‌شود .

پس از این که به آرامش رسیدیم و ذهن پراکنده خود را سرو سامان دادیم نوبت به تقویت ایمان به خودمان می‌شود، این که ما می‌توانیم و قادر به تغییر شرایط هستیم. این طرز فکر به ما کمک می‌کند خودمان را تابع محض و دست بسته پیشامدها ندانیم، بلکه برای خود قدرت ساختن و تغییر دادن قائل شویم. بدیهی است موج انرژی مثبتی که از این طرز فکر حاصل می‌شود گره مشکلات را هم کم‌کم باز می‌کند.

البته یکی از درس‌های مهم حیات به ما این است که زندگی هیچ تعهدی ندارد که هرآنچه ما می‌خواهیم بی‌کم و کاست در اختیارمان بگذارد پس اگر روزی مشکلی، نقصی، رنجی یا ناکامی‌ای وجود داشت باور به این که زندگی هیچ تعهدی به ما نداده است، می‌تواند گره‌گشا باشد. در واقع ما از دنیا و زندگی طلبکار نیستیم بلکه فقط مسافرانی هستیم که هرکدام برای مدتی نغمه‌های خویش را می‌سراییم و رد پایی ازخود در این دنیا باقی می‌گذاریم، مسافرانی که غم و شادی و سختی و آسانی، چه بپسندیم و چه نه، درکوله‌بارمان ریخته شده است.