رعایت این نکات، آپارتمان‌نشینی را دلچسب می‌کند

اولین و مهم‌ترین نکته در زندگی آپارتمان‌نشینی، رعایت موارد ایمنی در ساختمان است. باید با مشورت خود اهالی ساختمان، درهای ورود و خروج ساختمان در یک ساعت خاص، مثلا راس ساعت 5/11 شب قفل شود. پس از این زمان، اگر کسی قصد خروج از ساختمان را داشت، باید در را پشت سرش قفل کند. رعایت همین نکته ساده می‌تواند،‌ ایمنی ساختمان‌ها را به شکل قابل توجهی ارتقا دهد. باید همه رعایت کنند پس از خروج از ساختمان، در را ببندند، حتی اگر قرار است فقط چند دقیقه، ساختمان را ترک کنند.

حتی می‌شود با همکاری همه اهالی آپارتمان، ایمنی درها و پنجره‌های ساختمان را ارتقا داد یا با مشارکت همه واحدها، دوربین‌های مداربسته در راهروهای اصلی تعبیه کرد. آپارتمان ایمن، دلخوری‌ها و سوء‌تفاهم‌ها را کاهش می‌دهد و امنیت و رضایت در محل زندگی را بالاتر می‌برد.

نکته دیگری که ساده به نظر می‌رسد، اما رعایت آن می‌تواند سطح رضایت از آپارتمان‌نشینی را بالاتر ببرد، آرام بستن درهای ورود و خروج است. محکم بستن در واحدها و در اصلی ساختمان، حس ناخوشایندی را به ساکنان منتقل می‌کند و آرامش همه را به هم می‌زند.

آرام حرف زدن در لابی، حیاط و بخصوص رعایت سکوت هنگام عبور و مرور از راه پله‌ها هم در زمره حقوق ساکنان آپارتمان است که باید همگی به رعایت آن ملزم باشند. باید به بچه‌ها هم یاد داد که راهروها و راه پله‌ها، جای بازی نیست. این کار علاوه بر این که می‌تواند سلامت کودکان را به خطر بیندازد، آسایش دیگران را هم مختل می‌کند.

چار‌دیواری اختیاری نیست

بسیاری از آپارتمان‌ها، فاقد دیوارهای عایق صوتی هستند. به همین دلیل، کوچک‌ترین سر و صدایی ممکن است به گوش ساکنان واحدهای کناری هم برسد. در چنین اوضاعی باید همسایه‌ها با همکاری هم آرامش ساختمان را حفظ کنند. این که با صدای بلند حرف نزنیم، صدای وسایل صوتی را پایین بیاوریم و به بچه‌ها یاد بدهیم که پایشان را روی زمین نکوبند و حین راه رفتن آرام‌تر حرکت کنند، باعث می‌شود همسایه‌های ما هم بتوانند در چهار دیواری خانه شان آرامش داشته باشند.

این که گمان کنیم، چاردیواری که در آن زندگی می‌کنیم، کاملا اختیاری است و می‌توانیم هر کاری را در این فضای بسته انجام دهیم، سیاست غلطی است که دودش به چشم همه ساکنان می‌رود.

نظافت در ساختمان هم از آن نکاتی است که اگر همسایه‌ها رعایت نکنند، می‌تواند موجب تنش و درگیری شود. نریختن زباله در محیط‌های مشاع ساختمان مثل راه پله‌ها، آسانسور و حیاط و استفاده از نایلون سالم برای حمل و نقل زباله‌ها، طوری که آب از آن چکه نکند، موارد ساده‌ای است که هم بهداشت محیط را ارتقا می‌دهد و هم موجب همزیستی مسالمت‌آمیز می‌شود.

همچنین ساکنان باید مراقب باشند که وسایل بزرگ و حجیم را در لوله‌های آب و فاضلاب نریزند، چون بسته شدن لوله‌ها می‌تواند به یک مشکل عمومی برای همه ساکنان آپارتمان تبدیل شود.

یکی دیگر از مواردی که می‌تواند موجب اختلاف جدی بین اهالی شود، نحوه استفاده از پارکینگ آپارتمان است. این که خودرو را در پارکینگ ساختمان نشوییم یا تعمیر نکنیم، همچنین رعایت کنیم صدای آژیر دزدگیر خودرو مزاحمتی برای سایر ساکنان نداشته باشد و ترجیحا از آژیر خودرو برای باز و بسته کردن خودرو استفاده نکنیم، می‌تواند مانع از کدر شدن روابط اهالی ساکنان شود.

روشن ماندن خودرو به مدت طولانی در فضای پارکینگ، علاوه بر این که باعث آلودگی صوتی برای اهالی می‌شود، معمولا ساکنان طبقه اول و دوم را هم در معرض آلودگی دود خودرو قرار می‌دهد.

در صورتی که در فصل بارندگی با کفش‌های کثیف و گل آلود از راه پله‌ها حرکت نکنیم، به توصیه مدیر ساختمان احترام بگذاریم، مبلغ شارژ ساختمان را بموقع پرداخت کنیم، از تجهیزات عمومی ساختمان مثل آسانسور مراقبت کنیم، خودرو را مقابل پارکینگ واحدهای دیگر قرار ندهیم، حیوان خانگی را در محیط آپارتمان نگهداری نکنیم، وسایل پرسرو صدای صوتی مثل جاروبرقی را در ساعت‌های آخر شب روشن نکنیم، وسایل خطرناک و آتش‌زا را در حیاط یا انباری آپارتمان قرار ندهیم و حد مرسوم و معقولی از لباس و پوشش را در راهروهای ساختمان حفظ کنیم، آن وقت آپارتمان‌نشینی می‌تواند به فرصتی شیرین برای تمرین یک زندگی مشارکتی تبدیل شود.

از طرف دیگر، چون در خیلی از آپارتمان‌ها، آب مصرفی ساکنان به صورت مشترک است و تفکیک کنتور وجود ندارد، باید وجدان خودمان را قاضی کنیم و در مصرف ذخایر محدود آب شرب شهری صرفه‌جویی کنیم.