ریشه‌یابی عمیق تکدی گری کودکان

عده‌ای نیز وجود دارند که نیازمند واقعی نیستند و به شکل سازمان یافته به تکدیگری می‌پردازند. در بین این گروه‌ها، تکدیگری کودکان یکی از زشت‌ترین پدیده‌هاست، چراکه کودکان نقش قربانی را دارند و اعمال آنها از سوی افراد دیگری کارگردانی می‌شود؛ افرادی که برای حل معضل تکدیگری کودکان باید با آنها برخورد ویژه‌ای شود.

حل نشدن معضل تکدیگری کودکان، بیانگر این واقعیت تلخ است که ما برای رفع این مشکل تاکنون ریشه‌یابی عمیقی انجام نداده‌ایم و تنها به کارهای اجرایی پرداخته‌ایم‌؛ کارهایی که نتیجه‌بخش نبوده است.

برای حل و فصل این آسیب، ابتدا باید شرایطی را به‌وجود آورد تا در آن نیازمندان واقعی که ممکن است در بین آنها افراد معلول و سالخورده نیز وجود داشته باشند، از حمایت‌های اجتماعی لازم برخوردار شوند.

برای مدیریت مساله تکدیگری کودکان نیاز به ریشه‌یابی عمیق‌تری وجود دارد، چراکه آنها در خانواده‌ای به دنیا آمده‌اند که خرده فرهنگ‌های خاص خود را دارند و از کودکان برای مقاصدی مانند تکدیگری سوءاستفاده می‌کنند‌.

برای برخورد با چنین سرپرستان بی‌صلاحیتی،‌ مددکاران اجتماعی باید فعال‌تر از گذشته این مساله را واکاوی کنند و با شناسایی خانواده‌ها و سرپرستانی که صلاحیت لازم را ندارند، مانع برگشت کودکان به تکدیگری شوند.

درواقع چنانچه به شکل ریشه‌ای و عمیق با معضل تکدیگری کودکان برخورد نشود، این مساله روزبه‌روز گسترش پیدا می‌کند، چراکه متکدیان سازماندهی شده را می‌توان به لانه زنبورهایی تشبیه کرد که خیلی زود تکثیر می‌شوند.‌‌

بنابراین برای کنترل این آسیب باید با مراکزی که به تکدیگری کودکان دامن می‌زنند مقابله کرد، زیرا هر خانواده نیازمندی تکدیگری نمی‌کند‌ و در جامعه کنونی که اختلاف طبقات بالایی نیز دارد، آدم‌های فقیر زیادی نیز وجود دارند که برخلاف نیازمند بودنشان با کمترین‌ها می‌سازند‌.

افزون بر این، نباید فراموش کرد که مدیریت این معضل در گرو تصویب قوانین مناسب نیز هست، چراکه دستگاه‌های مسئول بدون قانون نمی‌توانند با ریشه‌های تکدیگری کودکان بدرستی برخورد کنند.

دکتر سید حسن حسینی - جامعه شناس و عضو هیات علمی دانشگاه تهران‌