خون بازی دانش آموزی

به گزارش جام جم آنلاین ، احساس مهری موسوی ، مشاور خانواده از دیدن این فیلم فقط اندوه و تاسف است. برای او که سال ها در مدارس ایران کار کرده ، این تصاویر تازه نیست، تکرار درد است و حتی بدتر از این ها را هم دیده است. این مشاور ، اعتقاد دارد برای کنترل چنین رفتارهایی باید سراغ خانواده ها رفت؛‌ خانواده هایی گسسته و پریشان که نوجوان های مستاصل، نماینده وضعیت درونی شان هستند.

اخیرا فیلم هایی از برخی نوجوانان منتشر شده است که اقدام به تیغ زدن روی بدن شان می کنند . شما در مدارس چنین مواردی را مشاهده کرده اید؟

بله . من این موارد را در دختران گروه سنی نوجوان دیده ام . آنها معمولا ساعد دست ها را تیغ می زنند. البته آسیب زدن به خود صرفا مختص دختران نوجوان نیست. پسران هم چنین رفتارهایی دارند . یکی از اهداف برخی پسرها از خط خطی کردن بدن شان ، به قول خودشان « پر کردن لاتی » است یعنی بدن شان را زخمی می کنند که نشان دهند قلدر هستند. اما در هر دو گروه گاهی این رفتارها با هدف نشان دادن خشم و نارضایتی از شرایط خانواده و محیط یا حتی فرونشاندن هیجان خشم رخ می دهد. گاهی هم مایلند با این روش ها توجه دیگران را جلب کنند.

مساله یادگیری اجتماعی چقدر در بروز این رفتارها دخیل است ؟ می خواهم بگویم چقدر امکان دارد دانش آموزان به تقلید از هم این نوع رفتارها را انجام دهند ؟

امکانش زیاد است. وقتی یک گروه نوجوان دور هم جمع می شوند ممکن است رفتارهای یکدیگر را تقلید کنند حتی اگر این رفتارها مازوخیستیک باشند یعنی با هدف آسیب زدن به خودشان کارهایی کنند. حتی همین فیلم هایی که از بدن های زخمی این دانش آموزان در فضای مجازی منتشر می شود یا اخباری که جزئیات را برای آنها شرح می دهند، خطر تقلید نوجوانان را از چنین رفتارهایی در شرایط بحرانی بالا می برند .

باید به مسئولان مدارس و خانواده ها هشدار بدهم که این نوع رفتارها، معمولا یک زنگ خطر است که احتمال خودکشی نوجوان را در آینده بالا می برد.

شما چه نمونه های دیگری از این نوع رفتارها را دیده اید ؟

برای مثال این روزها نوجوان ها به سمت مصرف گل و ماری جوانا گرایش پیدا کرده اند و برخی نیز خودکشی می کنند که در چند ماه گذشته اخباری هم در این زمینه منتشر شده است. این رفتارها هم نمونه هایی از خشم و خشونت نوجوان ها علیه خودشان است.

توجه داشته باشید که وقتی دانش آموزی اقدام به تیغ زنی دستش می کند مسئولان مدرسه و خانواده باید احساس خطر بیشتری نسبت به رفتارهای بعدی او داشته باشند یعنی این احتمال بالاست که در آینده اقدام به خودکشی کند.

به نظرتان چرا این نوع رفتارها بین دانش آموزان شیوع پیدا کرده است ؟

وضعیت روانی نوجوان ها ، دورنمایی از وضعیت داخل خانواده های شان است. وقتی خانواده ای نابسامان و پریشان است، طبیعتا فرزندش هم ناآرام، ‌مضطرب و خشمگین است. به همین علت هم من معتقدم برای بهبود وضعیت این نوجوان ها،‌ تغییر را باید از خانواده های شان آغاز کنیم.

از سوی دیگر، ما به فرزندان مان شیوه های صحیح بیان هیجانات را یاد نداده ایم. به اشتباه به آنها گفته ایم که باید هیجان هایی مثل خشم یا اندوه را ببلعند و نشان ندهند. در حالی که این هیجان ها از بین نمی روند و اگر در بستر طبیعی خودشان ظاهر نشوند ، روان نوجوان ها را می آشوبند و آستانه تحمل شان را پایین می آورند. مسئولان آموزش و پرورش باید بدانند اگر می خواهند دانش آموزان رفتار سالم داشته باشند ، باید شیوه های برون ریزی صحیح هیجان خشم یعنی مدیریت صحیح عصبانیت را به آنها یاد بدهند اما متاسفانه هنوز جای آموزش مهارت های زندگی که یکی از آنها مهارت کنترل خشم است در نظام آموزشی ما خالیست .

خبرنگار جام جم آنلاین