در بعدازظهر یکی از آخرین ‌روزهای پاییزی سال 1392 به بهانه نزدیک‌شدن به سالروز تولد 80 سالگی استاد اکبر گلپایگانی یا همان«گلپا»ی آواز ایران به‌خانه استاد رفتیم؛ به همان‌خانه قدیمی‌اش در فرمانیه که همچون صاحبش رنگ و بویی از اصالت دارد؛ ‌خانه‌ای با درخت‌های بلند که در انبوه آپارتمان‌سازی‌های بی‌قواره و بی‌اصالت شمال شهر، همچنان اصالتش را حفظ کرده. با «گلپا» چرخی درون این‌خانه که حالا دیگر به نوعی بخشی از وجود این خواننده کهنه‌کار محسوب می‌شود، زدیم و استاد عکس‌هایش را با رفقای قدیمی‌اش نشان‌مان داد؛ عکس‌هایی با تختی، بازیکنان تیم‌ملی فوتبال هم‌دوره جوانی‌اش، فرهنگ شریف، زنده‌یاد علی تجویدی و بسیاری از خوانندگان و نوازندگانی که دوستشان دارد. با حوصله عکس‌ها را نشان‌مان داد و برای هر کدام با لذتی مثال‌زدنی روایتی کوتاه گفت که گاه با خنده و لبخند از خاطرات خوش گذشته و گاه با اندوه و افسوس از فراق‌شان همراه بود. بعد هم پس از پذیرایی مختصر روی صندلی نئون‌اش نشست و درباره موضوعات مختلفی چون«روند شکل‌گیری و تاثیر‌گذاری جریان بازگشت»، «نقش هوشنگ ابتهاج در جریان بازگشت»، «گرفتن غرامت یک‌میلیون‌دلاری از پازولینی کارگردان»، «صدای شجریان»، «همخوانی با ابراهیم تاتلیس س» و بسیاری موضوعات دیگر به گفت‌وگو نشستیم.