دهه 70 خورشیدی؛ کاست‌های یک آهنگساز ژاپنی با موهایی بلند و پریشان دست به دست می‌چرخید. می‌گفتند نامش کیتارو است، همان آهنگساز مستند معروف جاده ابریشم. برای همه ما نوای موسیقی‌اش، سفر به سرزمین‌های دور دست خاور زمین بود. سرزمین‌هایی که اسطوره و افسانه اش را در اوشین و لینچان دیده بودیم.

جام جم نوا:‌ کریس دی‌برگ، ریچارد کلایدرمن ، نادر عباسی، مورات ککیلی و آرکادی ولدوس برای برخی ایرانی‌ها، نام‌های آشنایی هستند که قرار بود، روزی به ایران بیایند و اجرای زنده داشته باشند؛ اما این اجراها به دلایل نامعلوم هیچ‌وقت برگزار نشدند.

جام جم نوا: موسیقی او زبان مردم کوچه و خیابان‌های پاریس، رُم، لندن، برلین و حتی وین پایتخت موسیقی جهان است. اکثر آثار ریچارد کلایدرمن با اینکه برای پیانو تصنیف شده، اما قابلیت شدید آوازی دارد. موسیقی او به‌یادماندنی است و خواندنی؛ آن هم برای همه‌کس؛ چه استاد فلسفه، چه دانشجو و چه فروشنده دوره‌گرد. کلایدرمن برای مخاطبان ایرانی، چهره‌ای آشناست. آلبوم‌ها و قطعاتی چون کاج نقره‌ای، ماه آتش، قلب طلایی، نامه‌ای به مادرم، خاطرات و کریسمس بارها در ایران منتشر و توزیع شده است. گفت‌وگو با این پیانیست فرانسوی، دوسال پس از لغو اجراهای او در تهران، انجام شد. سال 91 به دنبال برخی حواشی، حضور کلایدرمن در تهران به تعویق افتاد. کلایدرمن آن زمان با نگارش نامه‌ای رسمی پاسخ تمام شایعات و حواشی را داد؛ با این حال برپایی کنسرتش تا امروز عملی نشده است. کلایدرمن در این گفت‌وگو، از اشتیاق دوباره اجرا در تهران، موسیقی ایرانی و البته فضای سیاسی جدید پس از روی‌کارآمدن حسن روحانی گفته است.