راستش را بخواهید من اصلا توقع نداشتم که در جهان Ghost of Tsushima به دنبال آرامش بگردم، اما حقیقت این است که بازی‌های جهان‌ باز به ندرت اینقدر روح‌انگیز از آب در می‌آیند. طبیعت عمیق و دلربایی در بازی وجود دارد که به سختی می‌توانید از پرداختن به آن صرف نظر کنید و احتمالا در بازی زمان بیشتری را صرف گوش دادن به نجوای باد بکنید تا شنیدن نعره‌های زجرآلود حریف غلطیده در خونتان. گوست آو سوشیما یک اکشن ادونچر است که در عین خشونت، روح زیبایی دارد. مغول‌ها حمله کردند؟ کنار رودخانه که مشغول هایکو نوشتن هستم، به آن فکر می‌کنم. عمویم اسیر شده؟ تنهایم بگذار، در چشمه آب گرم به آن می‌اندیشم. روستا به دفاع نیاز دارد؟ بهش رسیدگی می‌کنم، اما اول اجازه بده ببینم این روباه زیبا من را تا کجای این طبیعت وحشی دنبال خودش می‌برد؟ سوشیما را به چیز‌های زیادی می‌توان تشبیه کرد. اما بیشتر از هر چیز به یک نامه‌ی عاشقانه از یک طبیعت بی‌بدیل می‌ماند.