«امروزه باور به اینکه نمایش خوبیها و بدیهای انسانها در فضای هنر باعث اصلاح رفتار انسان شود دیگر در کانون توجه قرار ندارد. میان تولید فرمهای هنری و کارکرد اجتماعی آنها تناظر معینی وجود ندارد، بلکه برقراری نوعی تعلیق در این رابطه است که شیوههای خاصی از بیان و بودن را امکانپذیر میکند.