درباره وضع اجتماعی وفرهنگی حجاز در دوره امامت امام سجاد ـ عليه السّلام ـ  باید گفت: فساد، سياست حساب شده فرهنگي بني اميّه بود که آن را  برای بسط قدرت و غافل کردن و سرگرم کردن مردم از امور سیاسی  به نوعی نهادینه کرده بودند. بديهي است كه معاويه و فرزندش يزيد مظاهر فساد و فحشاء را كه در جاهليت رايج بود دوباره احياء كنند، خلفاي اموي خوانندگان و مغنّيه ها (زنان آوازه خوان) را وارد دستگاه خلافت كردند و در اين زمان غنا، قمار بازي و  نردبازي رواج يافت و فرهنگ مردم به شدّت متنزّل و منحط شد و ياد آور دوران جاهليّت كور بود.  اگر گفته شود دوره امویان از نظر فرهنگ از دوره جاهلیت بد تر بود گزاف نیست ؛ اباهی گری و ترویج انواع فساد از دربار امویان به جامعه رواج یافت؛

در دعای یازدهم از صحیفه سجادیه آمده که (نقل به مضمون) خدایا با ذکر خودت ما را از ذکر هر کس دیگری بازدار و ما را به شکر خودت مشغول کن بجای شکر کردن از دیگران. آیا این دعا تضادی با حدیث «من لم یشکر المخلوق لم یشکر الخالق» نداره؟