بچه‌های کاری که در چهارراه‌ها شیشه خودروهای عبوری را تمیز می‌کنند، درآمدهای خیره کننده‌ای دارند.

روزهای آخر تابستان برای کودکان یادآور روزهای شلوغ مغازه‌های فروش لوازم‌التحریر و نوشت افزار است، اما کم نیستند کودکانی که تنها تفاوت تغییر فصل برایشان شاید تغییر محل تکدیگری آنها باشد، تعداد این کودکان آنقدری هست که برخی‌ها را نگران کند و برخی کارشناسان و مسئولان را دل‌نگران.

‌در خیابان‌های شلوغ، پشت ‌چهارراه‌ها، در قطارهای مترو، در پایانه‌های اتوبوسرانی و حتی در گورستان‌ها دیگر کمتر جای پر ازدحامی را می‌توان مثال زد که ‌در آن نشانی از کودکان متکدی نباشد؛ کودکانی که فقط از سوی خانواده و بستگان‌‌شان رها نشده‌اند، چراکه چشم‌های بسته قانون نیز به سرگردانی آنها دامن می‌زند و نبود قوانین بازدارنده را نیز باید دلیل اصلی مرهم نیافتن این زخم کهنه کلانشهرها دانست.

در کوچه پس کوچه‌های محله دروازه‌غار که قدم می‌زنیم متوجه می‌شویم که اصلا حال و هوای خوبی ندارد ؛ جایی که یکی از قدیمی ترین محله‌های تهران است حالا شده پاتوق مواد فروشان و معتادانی که گاهی در حال چرت زدن هستند و گاهی در حال کشیدن مواد. در گوشه‌ای هم ساقی‌ها و مواد فروشان در حال کاسبی هستند اما در این میان کودکان مظلومی به چشم می‌خورند که در دنیای کودکانه خود مشغول بازی هستند و به سادگی نمی‌شود از کنار آنها گذشت ، کودکانی که صدای فریادشان به گوش هیچ کس نمی‌رسد و از کودکی خود فقط کارکردن را یاد گرفته‌اند به این‌‌ها کودکان کار می‌گویند، همان کودکانی که حتما پشت چراغ قرمز‌ها، داخل اتوبوس‌ها و مترو با بسته‌های آدامس، جوراب، فال و بسیاری از جنس‌های کم ارزش دیده‌ایم.