سهم خیالپردازی در کارهای نمایشی کشورمان ـ سینما و تلویزیون ـ تقریبا هیچ است و اگر داستانهای نمایشی، آیینهای از روح یک ملت باشند، چنین نتیجه خواهیم گرفت که مردم ایران تخیل ندارند. این نتیجهگیری غلط است. پس چرا خیالپردازی و رویاپروری در داستانهای ما تا این حد کمیاب است؟ عیب از کجاست و چرا هنرمندان و مدیران ما تا این حد در دایره محدود واقعیتگرایی محصور ماندهاند؟ آنچه به سیاهنمایی معروف شده، الزاما و همیشه حاصل اراده فیلمساز برای بیان ناکامیها و شرایط ناگوار نیست، بلکه چه بسا بیشتر بهدلیل اقامت طولانی و ناامیدانه آنها در زندان واقعیت باشد.
کد خبر: ۱۰۰۲۷۴۲ تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۱۱/۲۸