برخلاف بسیاری از فیلم های سینمای ایران که فضایی دلمرده و بی‌روح دارد و ضرباهنگ آنها موجب دهان دره و تیرگی و غمباری رنگ‌های موجود در آن آثار، باعث پیرچشمی‌ و کوررنگی می‌شود، «ایتالیا ایتالیا» دست‌کم در نیمه اول فیلم، پر از رنگ، حرکت، ریتم و افکت‌های صوتی شنیدنی است و در فرم، لذتی همپای برخی فیلم های استاندارد سینمای جهان به تماشاگر می‌دهد. کاوه صباغ‌زاده، نویسنده و کارگردان جوان این فیلم، تجربه چند سال دستیاری کارگردان و برنامه‌ریزی را داشته و درمجموع موفق شده با بهره‌گیری از تجارب شخصی و ترکیب آن با خلاقیت و نیروی جوانی، فیلمی‌ گرم و خوش آب و رنگ بسازد؛ اثری که البته نقدهایی چون لحن دوپاره فیلم هم درباره آن مطرح است.