از شما چه پنهان که این روزها با جمعی از دوستان نشسته‌ایم به خواندن « تاریخ بلعمی ». این‌که می‌نویسم «از شما چه پنهان»، به خاطر این است که می‌ترسم نکند بین شما هم کسانی باشند مثل دوستان ما که بگویند شما را چه به این غلط‌ها! حالا چرا؟ چون شما که غریبه نیستید، برخی از ما دانشجوهای زبان و ادبیات فارسی، آن قدر از رخوت و رکود دانشکده‌های‌مان عاصی بودیم که مدت‌ها پس از اتمام تحصیل، سراغ متون کهن خودمان نرفتیم. عجب اشتباه کودکانه و لجبازی کاهلانه‌ای! مقصر که این متون نبودند؛ آنهایی بودند که به جای تاکید بر ظرافت‌های زبانی بیهقی، قصه محمود برایمان تعریف می‌کردند: «چی شده چی شده چی شده، محمود برگشت گفت فلان!» یا آنهایی که به جای یاری‌رساندن به ما در درک زیبایی‌شناسی‌های نوین، صنایع منسوخ و فریزشده ادبی را با آب و تابی از سر ارتجاع به خوردمان می‌دادند، یا آنها که به جای کشاندن ما به لابیرنت‌های شگفت‌انگیز شعرهای بیدل دهلوی، بیت‌ها را برایمان معنی می‌کردند و آخر هر جمله هم مثل معلم‌های دوره دبستان می‌گفتند: «نقطه سر خط!»