گمشده در هیاهو

امروز هم اتفاق افتاد، دقایق اولیه بامداد برخورد دو دستگاه سواری و سه نفر مجروح، تمامی ندارد کابوس هر روزه ما، از کابوسی به کابوسی دیگر، کسی می‌رود و کسانی دیگر از رفتنش به خاکستر می‌نشینند، خاکستری که سرد است و بی‌نهایت تلخ، کابوسی که می‌بلعد همه تن و جان و سرخوشی‌مان را و اگر نبلعد جراحتی فراتر از مرگ را نصیبمان می‌کند.

کد خبر: ۱۰۲۳۳۹۱

انسان‌های نسبتا جدی هم به رویا دچار می‌شوند. برخلاف تصور، ما هم آرزوهایی داریم فارغ از این‌که رئیس پلیس و افسر پلیس هستیم، ولی در خیال‌پردازی خود دوست داریم آینده را آن‌گونه ببینیم که آرزویش را داریم؛ آینده‌ای که جان انسان دستمایه غفلت‌های رنگارنگ فردی و سازمانی نمی‌گردد و بهایی درخور آن می‌یابد؛ بهایی که به تلاش حاصل می‌شود.

«همه دستگاه‌های مسئول باید تلاش کنند تا سوانح و حوادث سفرها به حداقل اقلّ ممکن برسد.» جمله‌ای است که رهبر بصیرمان در این مقوله بیان فرمودند و ایمان بیاوریم تلاش، تنها راهی است که از این کابوس هر روزه رهایمان می‌کند.

اقدام و تلاش در هیاهوی روزمرگی گم شده و خوب که فکر می‌کنیم، می‌بینیم همیشه مشغله‌ای هست، کاری برای انجام دادن، همایشی برای رفتن، نشستی برای اندیشیدن و... لیکن کدام یک به تلاش منجر شده است؟

چه کسی می‌تواند از تلاش خود سخن ساز کند؟ کدام سازمان در اهداف بلندمدت و کوتاه‌مدت خود برای کاهش جان‌باختگان برنامه‌ریزی کرده ‌است؟ کدام سرفصل آموزشی در دروس کودکانمان گنجانده شده که بیاموزند چگونه از خود محافظت کنند؟

کدام خودروساز برای جلب رضایت مشتریان خود محصول ایمن‌تری عرضه کرده است؟

کدام تحول اساسی در امدادرسانی حادثه‌دیدگان ایجاد شد؟ تحول بماند، متولی امداد در حوادثی که چون ابری تاریک بر پهنای کشورمان گسترده شده کدام سازمان است؟

شکل و ابعاد حوادث باید چگونه باشد که به خود بیاییم؟ مرگ فقط برای دیگران نیست، اگر در یکی از همین حوادث کارکنان هریک از سازمان‌های مرتبط گرفتار شوند، میوه بی‌عملی خود را چشیده‌اند.

سخن از مرگ هموطنان در حوادث ترافیکی به گزاف نیست؛ واقعیتی پررنگ در جامعه ما است که به واسطه تکرار هرروزه به آن خو گرفته‌ایم. چنان این تلخی بر کاممان نشسته که به تلخ‌کامی هرروزه عادت کرده‌ایم و فارغ از وظایف سازمان‌ها همگی در رویاهایمان نیز آنچه را شایسته آنیم فراموش کرده‌ایم.

کدام تلنگر ما را به وادی حقیقت خواهد کشاند؟ کدام فکر ما را به تلاشی در خور این فاجعه واخواهد داشت؟ این همه اشتیاق به مردن از کجاست؟

چه کسی، چگونه از ما خواهد خواست نمیریم تا گوش ما وامدار آن گردد.

آن پنجره از کجا به ذهن‌های ما باز خواهد شد تا آنچه در توان فردی‌مان برای حفاظت از جان و مالمان است را از خود دریغ نکنیم.

چه زمانی اراده خواهیم کرد که نمیریم، اگر اقدامات سازمان‌ها در حفاظت از ما دستخوش کاستی و ناهماهنگی است، آیا جانمان آنقدر برایمان بی‌ارزش است که خود نیز اراده نمی‌کنیم نمیریم؟

خداوند رحمان در کلام وحیانی، امر فرموده «خودتان را در معرض هلاکت قرار ندهید» (سوره مبارکه بقره آیه 195) چرا از قاعده‌های ارزشمند فقه اسلامی «لاضرر و لاضرار» غافل می‌شویم که هیچ جایگاهی برای ضررپذیری و ضرررسانی به خود و دیگران را متصور نیست.

عمل به این آموزه‌ها فارغ از وظایف سازمان‌ها مطمئنا به حداقل رساندن جان‌باختگان و خسارات ناشی از تصادفات خواهد انجامید؛ آموزه‌هایی که برکات آن، هم در سطح جامعه و هم در سطح زندگی فردی یکایک ما تاثیر بسزایی خواهد داشت.