ملی‌گرایی افراطی پشت دیوارهای برلین

اگر آن زمان ژان ماری لوپن، بنیانگذار حزب راستگرای افراطی جبهه ملی در دور دوم انتخابات کمتر از 18 درصد رأی آورد، امروز بیش از 40 درصد فرانسوی‌ها رأیشان را به نفع مارین لوپن، دختر و جانشین او، به صندوق‌ها ریخته‌اند. 15 سال پیش، ژاک شیراک که با 19 درصد آرا به مرحله دوم راه یافته بود، توانست با رای 82 درصدی مخالفان لوپن، بار دیگر بر مسند ریاست‌جمهوری فرانسه بنشیند.

حالا پس از پیروزی در انتخابات شورای شهر و پارلمان فرانسه و اروپا، حزب جبهه ملی هر چه بیشتر به رهبری کشوری شش ضلعی نزدیک شده‌ است.

اگر امسال 40 درصد آرا را کسب کرده‌اند، ناامید نمی‌شوند و با همراه کردن اقشار ضعیف‌تر جامعه، چشم به انتخابات بعدی دارند. شاید امروز اندیشمندان سیاسی که در دوره پایان تاریخ در بن‌بست پوپولیسم به دام افتاده‌اند، ترجیح دهند با افلاطون همدردی کنند که بیش از 2 هزار سال پیش، با دموکراسی مخالفت می‌کرد؛ همان افلاطونی که در قرن بیستم بزرگ ترین دشمن جامعه باز خوانده شد، اما شاید اصلاح و تجدید نظر در برنامه‌های آرمانی اروپای واحد، بهترین راه نجات اتحادیه اروپا از فروپاشی باشد که آلمان برای بقایش از هیچ تلاشی فروگذار نکرده است.

70 درصد فرانسوی‌ها که خود از پایه‌گذاران اصلی اتحادیه اروپا هستند، در نظرسنجی‌های گذشته مخالف خروج از اروپا بودند، اما امروز پس از انگلیس شعار خروج از اتحادیه‌ را زمزمه می‌کنند.

مارین لوپن در دور دوم از موضع قبلی‌اش مبنی بر خروج از اتحادیه اروپا کوتاه آمده، اما در عوض ماکرون برای جلب رای فرانسوی‌‌های ناامید به اروپای متحد، این اتحادیه را تهدید کرده که در صورت تن ندادن به اصلاحات، با خروج فرانسه از این اتحادیه روبه رو خواهند شد تا والری ژیسکار دستن، رئیس‌جمهور سابق فرانسه، در 91 سالگی شاهد بر بادرفتن تمام تلاش‌ها و آرزوهایش برای اروپای متحد باشد.

کمیل انتظاری

کارشناس مطالعات فرانسه