واکنش مغز به فریاد زدن

به گزارش جام جم آنلاین، برای پاسخ به این سوالات ، محققان دانشگاه ژنو سوئیس ، فعالیت مغز را در هنگام پردازش صداهای مختلف احساسی بررسی کردند. آنها دریافتند که وقتی صدایی را تهدیدآمیز می بینیم خیلی سریعتر متوجه می شویم تا وقتی که صدای طبیعی یا شاد تلقی شود. توجه ما بیشتر به صداهای تهدیدآمیز معطوف شده است تا ما را قادر سازد موقعیت تهدید بالقوه را به روشنی تشخیص دهیم.

بینایی و شنوایی دو حسی هستند که به انسان اجازه می دهند موقعیت های تهدیدآمیز را تشخیص دهد. اگرچه بینایی بسیار مهم است ، اما اجازه نمی دهد 360 درجه فضای اطراف را بپوشاند  برخلاف شنوایی. نیکلاس بورا ، محقق بخش روانشناسی دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی ، توضیح می دهد: "به همین دلیل ما علاقه مندیم که توجه ما با چه لحنی به لحن های مختلف صدای اطراف ما پاسخ می دهد و چگونه مغز ما با موقعیت های بالقوه تهدیدآمیز برخورد می کند.

محققان برای بررسی پاسخ مغز به تهدیدات در محیط شنوایی ، 22 صدای کوتاه صدای انسان (600 میلی ثانیه) را ارائه دادند که گفته های خنثی بودند یا خشم یا شادی را بیان می کردند. با استفاده از دو بلندگو ، این صداها به 35 شرکت کننده ارائه شد در حالی که الکتروانسفالوگرام (EEG ) فعالیت الکتریکی مغز را تا میلی ثانیه اندازه گیری می کند. به طور خاص ، محققان بر روی اجزای الکتروفیزیولوژیکی مربوط به پردازش توجه شنوایی متمرکز شدند. "هر شرکت کننده همزمان دو صدا را شنید: دو صدای خنثی ، یک صدای خنثی و یک عصبانی ، یا یک صدای خنثی و یک صدای شاد. وقتی خشم یا شادی را درک کردند ، باید با فشار دادن دقیق یک کلید روی صفحه کلید به همان اندازه دقیق و سریع پاسخ دهند لئوناردو سراولو ، محقق مرکز علوم عاطفی سوئیس توضیح می دهد. وی افزود: "ما سپس هنگامی كه توجه به صداهای مختلف متمركز است ، و همچنین مدت زمان این تمركز قبل از بازگشت به حالت اولیه ، شدت فعالیت مغز را اندازه گیری كردیم."

مغز ما به سرعت صدای عصبانی را از صدای شاد تمایز می دهد

با استفاده از داده های EEG ، محققان ظاهر مارکر مغزی توجه شنوایی به نام N2ac را بررسی کردند. همانطور که نیکولاس بورا توضیح می دهد ، "هنگامی که مغز یک صدای هدف عاطفی را درک می کند ، فعالیت N2ac پس از 200 میلی ثانیه آغاز می شود. با این حال ، هنگامی که خشم را درک می کند ، N2ac تقویت می شود و مدت بیشتری دوام می آورد ، که برای شادی صدق نمی کند!"

پس از آن ، پس از 400 میلی ثانیه ، توجه ما باید از محرک صوتی احساسی خارج شود. در این لحظه ، یک نشانگر مغزی توجه شنوایی ، به نام LPCpc ، مداخله می کند. به اندازه کافی جالب توجه ، فعالیت LPCpc برای عصبانیت بیشتر از صداهای شاد است. چرا؟ "عصبانیت می تواند یک تهدید بالقوه را نشان دهد ، به همین دلیل است که مغز این نوع محرک ها را برای مدت طولانی تجزیه و تحلیل می کند. در یک محیط شنوایی ، این مکانیسم به ما امکان می دهد تا با کمترین صدای تهدیدآمیز نگران نباشیم یا برعکس ، بیشترین رفتار مناسب در صورت خطر. بنابراین این میلی ثانیه های توجه برای تفسیر دقیق تهدید در یک محیط شنیداری پیچیده بسیار مهم است. "

این هزینه زمانی اضافی در زمان پاسخ شرکت کنندگان نیز مشهود بود. وقتی که آنها مجبور بودند نشان دهند که خشم را درک می کنند ، بیشتر از زمانی که برای شادی این کار را کردند ، طول کشید. در مقابل ، فعالیت مغز در مورد محرک های عصبانی افزایش می یافت. آیا متناقض به نظر می رسد؟ نیکولاس بورا می گوید: "نه. توضیح منطقی است. از آنجا که توجه در مغز همچنان به صدای تهدیدآمیز معطوف است ، پاسخ موتور از طریق صفحه کلید به تأخیر می افتد."

به طور خلاصه ، این مطالعه برای اولین بار نشان داد که در چند صد میلی ثانیه ، مغز ما نسبت به وجود صداهای عصبانی حساس است. سراولو نتیجه گیری می کند: این تشخیص سریع منبع تهدید بالقوه در یک محیط پیچیده ضروری است ، زیرا "در شرایط بحرانی حیاتی است و برای بقای ما یک مزیت بزرگ است".