فلاحی پور: امثال «نیوندی» در جامعه ما زیاد هستند / خودم هم فکر کردم «یاور» ادامه «ستایش» است

بعد از بازی در این سریال بود که فلاحی پور به چهره ای شناخته شده ای بین مردم مبدل گشت و در ادامه در سریال هایی چون «مرد هزار چهره»، «گل های گرمسیری»، «دلنوازان»، «ترور خاموش» و «شهرزاد» بازی کرد. او که تجربه بازی در سریال های مناسبتی را پیش از این هم داشته، امسال در سریال «یاور» به کارگردانی سعید سلطانی ایفاگر نقش «نیوندی» است. کاراکتری که برای رسیدن به خواسته هایش دست به هر کار ناشایستی می زند. فلاحی پور در گفت و گوی امروزش با جام جم آنلاین از شکل گیری شخصیت «نیوندی» و ویژگی های فیلمنامه این سریال گفت که در ادامه می خوانید.
شما زمانی فیلمنامه «یاور» را مطالعه کردید که متن آن کامل نوشته نشده بود. بنابراین با مطالعه چند قسمت از این سریال، «نیوندی» را با چه خصوصیاتی برای خودتان تعریف کردید و اصلا این شخصیت چگونه شکل گرفت؟
نیوندی، مثل خیلی از کسانی که اتفاقا تعدادشان در جامعه ما کم هم نیست روشی در زندگی اش دارد که فکر می کند با همین روش می تواند آینده پسر و خانواده اش را بسازد و موفق شود. او هم با شخصیت یاور (با بازی داریوش ارجمند) عداوت دارد و هم به درستی راهی که می رود اعتقاد دارد.

اگر خودتان در موقعیت «نیوندی» بودید حتی برای آینده خانواده تان هم حاضر نمی شدید دست به هر کاری بزنید؟
قطعا راهی که نیوندی می رود را من نمی رفتم، اما خب ما به ازای این کاراکتر در جامعه زیاد است و جالب اینجاست که فکر هم می کنند امثال کاراکتر «یاور» هستند که راهشان را اشتباه می روند و به نوعی دور خودشان می چرخند!  

از آنجا که مردم بیشتر شما را با نقش های مثبت به یاد دارند، نگران نبودید حضورتان در نقش کسی که برای رسیدن به خواسته هایش دست به کارهای ناپسند می زند با دافعه ذهنی مخاطب مواجه شود؟
چهره من گریم خور خوبی دارد و به هم دلیل هم می توانم نقش مثبت بازی کنم و هم منفی. چیزی شبیه آچار فرانسه ام برای سریال ها. خب، به عنوان بازیگر هر نقشی که برایم چالش برانگیز باشد را کار می کنم. دوست دارم در کارم تنوع بوجود بیاورم و مردم هم فکر می کنم دیگر به این باور رسیده اند که یک بازیگر حرفه اش بازیگری است و باید انتظار دیدن او را در نقش ها و ژانرهای مختلف داشته باشند.

تقابل بین یک شخصیت منفی و یک قهرمان همیشه از جذاب ترین بخش های یک داستان است. بده بستان هایی که بین شما و داریوش ارجمند رد و بدل میشد چگونه بود؟ از ایشان انرژی می گرفتید؟
بله، قطعا. داریوش ارجمند بازیگر توانا و خوبی است و شخصا ایشان را بسیار دوست دارم.

در حین کار فکر می کردید نتیجه کار خوب از آب در می آید و دغدغه داستان که شاید بتوان گفت پررنگ شدن جوانمردی و کلا اخلاقیات در جامعه است، از سوی مخاطب فهمیده می شود؟
بله، جامعه ما بارها ثابت کرده که به تماشای مفاهیم اخلاقی مثل نیکی، جوانمردی، گذشت، صبوری و... در قالب فیلم یا سریال علاقمند است، منتها بیان این مفاهیم باید در قالبی دراماتیک باشد. فیلمنامه این سریال هم ساختاری کلاسیک دارد و در ساختار کلاسیک قصه، شخصیت ها و... طبق قواعدی تعریف شده پیش می رود که امیدوارم این ساختار و این داستان نه تنها مردم را ، بلکه منتقدان را هم راضی کند.  

اتفاقا هنوز چند قسمت از سریال نگذشته انتقادها هم شروع شده. برخی می گویند انگار فصل چهارم سریال «ستایش» است که هر شب از تلویزیون پخش می شود!
این انتقاد را کاملا وارد می دانم و می پذیرم. چون خودم هم زمانیکه فیلمنامه را خواندم و حرف های اولیه را شنیدم، فکر کردم «یاور» می تواند ادامه بر «ستایش» باشد. نمی دانم، شاید گروه تولید این سریال که البته همان گروه تولید سریال «ستایش» هستند، تصور کردند که به دلیل بازخورد خوب مردم از «ستایش» و محبوبیت کاراکتر حشمت فردوس می توانند آن را در سریالی دیگر و البته با نام و شغل دیگری ادامه دهند.

یعنی ایرادی ندارد اگر یک سریال از عمده جهات شبیه یک سریال دیگر باشد؟
چرا که نه. چه ایرادی دارد اگر دو شخصیت عین هم در دو قصه وجود داشته باشند. منتها پیش از آن باید بپذیریم که یک نمایش یک قرارداد است که شخصیت هایش می توانند در قصه های دیگر هم باشند. چیزی که در واقعیت امکان پذیر نیست.
 
خیلی ها معتقدند باکس رمضانی تلویزیون از باکس نوروزی بااهمیت تر است، بر این اساس شما سریال هایی که این شب ها به عنوان سریال های مناسبتی این ماه از تلویزیون پخش می شوند را چطور ارزیابی می کنید و فکر می کنید «یاور» تا چه اندازه می تواند در جذب مخاطب موفق عمل کند؟
امسال تقریبا تمام سریال های ماه رمضانی را دنبال می کنم و فکر می کنم «یاور» نسبت به باقی سریال ها بیشتر گل می کند. چون مضمون جوانمردی، مضمونی است که هیچوقت برای مردم ما تکراری نمی شود، اما همانطور که گفتم این مضمون نیاز به قالبی دراماتیک و زیبا دارد. چیزی مثل قالبی که سریال «شب دهم» داشت. فیلمنامه «شب دهم» به قدری زیبا و اصولی نوشته شده بود که مردم استقبال بسیار خوبی از آن بعمل آوردند.

بله، خاطرم هست که اتفاقا در «شب دهم» نام کاراکتر شما یاور بود. فکر می کنید چه عاملی باعث می شود سریال مناسبتی که بیست سال پیش ساخته شده هنوز هم در بازپخش مخاطبان پر و پا قرصش را پای تلویزیون بنشاند؟
به جرات می گویم که «شب دهم» یکی از سنجیده ترین سریال های مناسبتی است که تاکنون ساخته شده. در «شب دهم» هم مانند «یاور» از اخلاقیات و باورهای دینی صحبت می شود، اما تفاوتی که «شب دهم» با «یاور» دارد این است که ساختار منسجم تری در فیلمنامه، شخصیت پردازی ها و باقی موارد دارد. فیلمنامه «یاور» دچار ناهمگونی است. در بخشی هایی منسجم و خوب می شود و در بخش هایی کاملا رها.
این ضعف در فیلمنامه از کجا می آید؟
فکر می کنم از شتاب زدگی در نگارش.

دقیقا در تماشای سریال های مناسبتی این سوال برای مخاطب پیش می آید که وقتی سریال ساز می داند که در سال ماه رمضان، ایام محرم، نوروز و چنین مناسبت هایی را در پیش دارد، چرا زودتر به فکر تهیه و ساخت سریال نمی افتد؟ چرا پروژه های مناسبتی انقدر دقیقه نودی شده اند؟
بارها این موضوع مطرح شده. یکسری معتقدند که با شتاب تولید کردن مقرون به صرفه تر است. به همین دلیل این شیوه را کماکان ادامه می دهند. یکسری دیگر هم می گویند از آنجا که تا نزدیکی های مثلا ماه رمضان بودجه یک سریال و سایر مناسبات در سریال سازی برای یک شبکه، مشخص نیست پس نمی شود زودتر کار را شروع کرد. برنامه ریزی چنین مواردی به خود سازمان صدا و سیما برمی گردد. اینکه سر سال برای سریال سازی در مناسبت های مختلف بودجه ای تعریف کند و اهدافش را مشخص کند. در اینصورت فرصت بیشتری در اختیار سریال سازان قرار می گیرد و کارها با طمانینه بیشتری نوشته و ساخته می شود و در نهایت از مردم می خواهم که «یاور» را تا انتها تماشا کنند. مطمئنم که پشیمان نمی شوند و دوستش خواهند داشت.    
 
منبع: ساناز قنبری – روزنامه نگار / روزنامه جام جم