ناکامی، پشت یک طلا

به گزارش جام جم آنلاین ، اما او برگشت و دوباره سرمربی فرنگی کاران اینبار در المپیک توکیو شد.

بنا اما در توکیو به اندازه المپیک ریو بدشانس نبود. یک برنز که ساروی به دست آورد و محمدرضا گرایی هم با طلایی  که به دست آورد نشان داد فعلا رقیب ندارد.

اما حتی با طلای درخشانی که گرایی به دست آورد نباید از یاد ببریم که چگونه سرمایه گذاری‎ های کلان و میلیاردی برای رشته کشتی فرنگی یکی پس از دیگری در المپیک توکیو روی تشک های کشتی هدر رفت. چند سوال در رابطه با عملکرد برخی ورزشکاران تکراری و کلیشه ای به نظر می رسید ولی واقعا میلیاردها تومان هزینه شد تا مثلا کشتی گیری مثل نجاتی مقابل یک حریف درجه سه ببازد و بغض کند؟ یا اینکه میلیاردها تومان صرف این شد که محمد علی گرایی در المپیک توکیو صرفا فن سالتوبارانداز و یا سنجاب پرنده اجرا کند؟

برای سرمربی تیمی که امیدهای مدال آوری اش می بازند می توان تعریف و تمجید نوشت؟ موفقیت محمدرضا گرایی در المپیک توکیو ارتباطی به محمد بنا دارد؟ و آیا او باز هم کنار تیم به عنوان سرمربی می ماند؟ متاسفانه یا خوشبختانه بسیاری از کارشناسان و مربیان کشتی فرنگی خیلی وقت است نسخه بنا را نوشته اند: بنا تمام شده و دیگر باید کشتی، المپیک و تمامی رقابت های جهانی را کنار بگذارد.

با تمام این اوصاف امیدواریم اگر بنا خواست باز هم جلوی دوربین با کشتی وداع کند حداقل اشک چشمش از سر شوق باشد نه اندوه و ناراحتی.  هر چه باشد گرایی کاری کرد که بنا ناراحت نباشد.

اما کشتی آزاد وضع بدتری از فرنگی داشت. در بخش آزاد تمامی واکنش ها احساسی بود و مدال نقره یزدانی در حد حماسه‎ای بزرگ بالا رفت.

حماسه سازی از مدال نقره کشتی گیری که قبلا در المپیک طلا گرفته بود باعث شد تا انبوه مشکلات کشتی آزاد رویت نشود.

نخستین انتقادی که به فدراسیون کشتی در رابطه با تیم ملی کشتی آزاد بیان می شود این است که چرا مدال نگرفت؟ مطلب مهم بعدی در رابطه با تدارکات ضعیف برای تیم ملی کشتی بود. مدال برنزی که زارع در 20 سالگی به دست آورد حاصل چیزی است که بسیاری از کارشناسان ورزشی نام «استعداد گلخانه ای و خودجوش» روی آن می گذارند نه یک سرمایه گذاری محض ورزشی.

تیم ملی کشتی آزاد حتی آنالیزور خوبی هم از حریفان کشتی گیران ایرانی در المپیک توکیو نداشت.

کشتی آزاد ایران هم اکنون وضعیت نامناسبی دارد، همان چیزی که در فرنگی هم رویت می شود. نکند همین مدال های استعدادهای گلخانه ای در آینده از دست برود؟

کشتی ایران؛ بدون حامی، بدون آینده

احمد دباغ –مفسر و کارشناس کشتی

کشتی فرنگی زیباست، زیبایی های دارد که با مدال طلای المپیک چند برابر می شود. کشتی آزاد هم چنین است و همیشه نقطه قوت ورزش ما به شمار می رود. اما با تمام این اوصاف برخی کشتی گیران فرنگی ما در المپیک خوب ظاهر نشدند و کسب مدال طلای گرایی نباید باعث شود دیگر ناکامی ها را از یاد ببریم. از طرفی کشتی آزاد حتی وضعیتی بدتر داشت و نتوانست حتی یک مدال طلا بگیرد. موفقیت گرایی و یا همان مدال نقره و حسرت بار یزدانی در المپیک نباید باعث شود چشم خود را بر روی واقعیات ببندیم.

 کدام کارشناس و مفسر واقعی کشتی فرنگی در ایران وجود دارد که نتایج ابتدایی کشتی فرنگی در المپیک را ناکامی تلقی نکند؟ کشتی آزاد نیز اوضاع نامناسبی دارد، اگر نامناسب نبود ما حداقل یک طلا می گرفتیم. البته جای تعجب هم نیست، ما باید بر مبنای کاشته ها انتظار داشته باشیم. ما الان مربی سازنده در کشتی فرنگی و آزاد نداریم و این باعث می شود هر المپیک نسبت به المپیک قبلی شانس های کسب مدال ما کم و کمتر شود، چیزی که به خوبی در المپیک توکیو دیدیم. همین آقای محمد بنا را نگاه کنید. او مربی سازنده نیست، او فقط یک تمرین دهنده است.

لوپز کوبایی در توکیو برای چهارمین بار موفق به کسب مدال طلای المپیک شد. او را یک مربی سازنده کشف کرده، ما هم مربیانی در ایران داریم که هر کدام می توانند یک لوپز رو کنند به شرط اینکه به آنها بها داده شود نه اینکه کاملا کنار گذاشته شوند.

من به ضرس قاطع می گویم کشتی فرنگی و آزاد ایران در زمینه مربی سازنده دیگر هیچ چیز ندارد و این موضوع در آینده لطماتی شدید به موفقیت و توفیق ایران در میادینی عظیم همچون المپیک خواهد زد. همین نسل کنونی کشتی ایران هم برود دیگر چیزی از این ورزش باقی نمانده است. برای این ادعا ده ها دلیل وجود دارد، نمونه اش فقدان حمایت برای هیئت های کشتی از سوی فدراسیون است.

هر کسی در کشتی می رود و یا بازنشسته می شود هیچ کسی نیست تا جانشین او باشد. بعد از المپیک همیشه حرف زیاد است ، مثلا برخی ادعا می کنند به زودی کار برای المپیک بعدی را آغاز می کنیم اما همه اینها حرف است. کشتی فرنگی رو به تحلیل می رود و ما هنوز هیچ کار مثبتی برای این رشته انجام نداده ایم. استعدادها به صورت خودمختار رشد می کنند و به همین دلیل من می گویم انتظار داشتن از از سرمربیان تیم های ملی کشتی فرنگی و آزاد کاملا بی جاست چون آنها هم با این شرایط نمی تواند کار خاصی انجام بدهد و فقط وظیفه ریکاوری را بر عهده خواهند داشت. مثلا وظیفه همین آقای بنا اکنون فقط ریکاوری دادن کشتی گیران است.

نکته ای که باید بسیار به آن توجه داشت این است که منتقدان کشتی دشمن فدراسیون نیستند، تنها خواسته ما این است که کشتی گیرانی که با پول بیت المال تمرین می کنند، حداقل موفق باشند.

متاسفانه کشتی ایران مملو از باندبازی است و دلسوزان کنار گذاشته شده اند. نباید فراموش کنیم که داشته های کشتی ایران به صفر رسیده است.