جای بزرگان نتوان نشست

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از روزنامه جام جم ، اولی از اردیبهشت ماه 98 که از سایپا اخراج شد دیگر به لیگ برتر برنگشت. دومی بعد از پایان تجربه نه‎چندان موفقیت‏آمیز در سپیدرود رشت دیگر در لیگ برتر رویت نشد و امکان مربی‎گری پیدا نکرد.

سومی هم با وجود اینکه فصل گذشته با فولاد در لیگ برتر فوتبال ایران خوب نتیجه گرفت و این تیم را قهرمان جام‎حذفی هم کرد اما اکنون جایی در فولاد ندارد.

حالا این سه با کوهی از افتخار و محبوبیت بیرون نشسته‎اند. به خصوص دایی و کریمی که حداقل در دو فصل اخیر تماشاگر محض بوده‎اند.

یک سوال مهم این است؛ اصولا برگشتن یا برنگشتن این سه اسطوره فوتبال ایران به لیگ‎برتر چه اهمیتی دارد؟ واضح‎ترین پاسخ به این سوال این است که حجم زیادی از هیجان به رقابت‎های لیگ‎برتر تزریق می‎شود. تصور کنید دایی و کریمی هر کدام سرمربی یک تیم باشند و آنگاه تیم‎های‎شان مقابل هم قرار بگیرند. یا اینکه همین تقابل مشابه اگر بین کریمی و نکونام و یا دایی و نکونام رخ بدهد، چقدر جذاب است.

از سویی دیگر هر یک از این سه ستاره سابق ملی فوتبال ایران به خصوص دایی و کریمی کلی هوادار دارند و بازگشت به لیگ برتر یعنی بازگشت شور و اشتیاق این هواداران به لیگ.

اما نشانه‎های بازگشت آنها کمرنگ است. این مثلث طلایی به لیگ برتر برمی‎گردند؟ لیگ کرونا‎زده و لیگی که باز هم قرار است چندان از حضور تماشاگران بهره‎مند نباشد نیاز به حضور این اسطوره‎ها ندارد؟

شایعات پرزرق و برق

کل اخبار مربوط به علی دایی در مدت دو فصل دوری‎اش از فوتبال به این چند مورد اختصاص داشت: شکستن رکوردش به دست رونالدو، شایعات پرزق و برق و البته بی‌فرجامی مثل پیوستن به تیم اورتون در سِمَت یک ناظر فنی و انتخاب دوباره‎اش به عنوان سرمربی تیم ملی و دزدیده شدن گردن‎بندش در روز روشن! در حالی که کم‎کم به آغاز لیگ بیست‌ویکم نزدیک می‎شویم خبری از علی دایی نیست که نیست. بر اساس آخرین اخبار باز هم قرار نیست او را در کسوت مربی‎گری هیچ یک از تیم‎های لیگ‎برتری ببینیم. دایی همچنان یک گوشه نشسته و بی‎سر و صدا به کارهای تجاری‏اش می‏رسد. اسطوره ای که می‎توانست نماینده ایران در فیفا باشد اکنون به کارهای تجاری و رستوران‎داری می‎رسد و این چقدر بد است. انگار که فوتبال ایران چندین و چند علی دایی دارد و اگر یکی از آنها نباشد اصلا اشکالی ندارد. انگار نه انگار که او سال‎ها آقای گل بی‎رقیب فوتبال ملی جهان بود. بر اساس آخرین اخبار هیچ خبری _حتی شایعه_ در رابطه با بازگشت علی دایی به فوتبال وجود ندارد. حالا رابطه شهریار و فوتبال کاملا وارد مرحله تازه ای شده است. نه شهریار فوتبال را می خواهد و نه فوتبال شهریار را. این غم‎انگیز نیست؟

کریمی؛ فعلا خبری نیست

علی کریمی هم که می‎توانست یک عامل بسیار جذاب برای لیگ بیست و یکم باشد اما از او خبری نیست و بعید به نظر می‎رسد حداقل به این زودی بازگشتی جذاب به لیگ داشته باشد. شماره هشت جادویی نه اینکه نخواهد سرمربی باشد اما واقعا شرایط برای او مهیا نیست. درباره کریمی گفته می‎شود بنا به دلایل خانوادگی باید مرتب بین ایران و خارج از کشور در رفت و آمد باشد. چنین برنامه سنگینی حضور او را در لیگ برتر عملا غیرممکن می‎کند. کریمی هم مانند دایی سخت درگیر کارهای تجاری است و در روزهای غیرفوتبالی سر خود را به مواردی گرم کرده که کوچک‎ترین ارتباطی با فوتبال ندارند. جادوگر شهیر فوتبال ایران، مردی که حرکات ناب و تکنیکی‎اش هنوز یکی از ماندگارترین لحظات فوتبال ایران است نباید جایی در فوتبال داشته باشد؟ فقدان چنین وزنه سنگینی در لیگ برتر هم غم‎انگیز است. فوتبال ایران عادت دارد برای خود نکات غم‎انگیز بسازد.

نکونام، احتمال بازگشت

اما بر خلاف دایی و کریمی این یکی یعنی جواد نکونام احتمالاتی برای بازگشت دارد. او که با تصمیم هیات‎مدیره باشگاه فولاد بعد از قهرمانی این تیم در جام‎حذفی کنار گذاشته شد، اکنون بدون تیم است. خودش در مصاحبه‎ای گفت که دست‎های پشت‎پرده باعث جدایی او از فولاد شد اما موضوع پراهمیت این است تا این لحظه هنوز خبری در رابطه با بازگشت نکونام به لیگ‎برتر شنیده نمی‌شود. البته به نظر نمی‎رسد دوری نکونام از لیگ‎برتر مدت‎ها طول بکشد. می‎توان به راحتی متصور شد که او حتی اگر در ابتدای لیگ جایی بر روی نیمکت هیچ یک از تیم‎های لیگ برتری نداشته باشد قطعا بالاخره برمی‎گردد، شاید حداکثر تا نیم‎فصل.

 بالاخره با قوانین نانوشته لیگ‌برتر و سرنوشت بسیاری از مربیان شاغل در این لیگ به خوبی آشنا هستیم و خوب می‎دانیم مربیان خارج از گودی همانند نکونام جز آلترناتیوهای دسته اول هستند و عنقریب است که به زودی جای یک چهره کنار رفته و یا اخراج شده را بگیرند.

جای خالی بزرگان

فقدان دایی و کریمی در لیگ برتر اصلا خوب نیست. البته نه اینکه دانش مربی‎گری و سبک و سیاق آنها در هدایت تیم‎ها بی نظیر و خاص باشد اما به هر حال آنها بزرگانی از فوتبال هستند که جایگزین ندارند.

لیگ بیست و یکم هم به زودی آغاز می‎شود و باز هم شاهد مربیانی بر روی نیمک‎ ها هستیم که صرفا جای خود را هر چند وقت یکبار به یکدیگر می‎دهند. و این است چرخه کسل کننده و تکراری لیگ برتر فوتبال ایران. و در این میان چیز دیگری که باقی می‎ماند این است که جای بزرگان را نتوان نگرفت.

هیلدا حسینی خواه - گروه ورزش / روزنامه جام جم