شبح دوبعدی سامورایی

یک بازی چندساعته که چند فصل قصه دارد و آن‌قدر کوتاه است که باید در موارد دیگری مثل اتمسفر و قاب‌های ثابت دنبال موارد مثبت بازی بگردید.

اکشن سیاه‌ و سفید

هیروکی، قهرمان اصلی بازی Trey to Yomi است. قصه بازی تقریبا سرراست است و با این‌که با دیالوگ‌های خود قصه تعریف نمی‌کند، ما همه چیز را می‌بینیم. پس از این که دشمنان به روستای محل زندگی هیروکی حمله می‌کنند، او لباس رزم می‌پوشد و شمشیربه‌دست از آن دفاع می‌کند.

قصه اینجاست که دشمنان بازی فقط در حد انسان‌ها باقی نمی‌مانند و قصه بازی به شکل عجیب‌وغریب‌تری وارد حال‌وهوای فانتزی و مبارزه با انواع دیگری از دشمنان هم می‌شود. از آنجا که بازی کاملا سیاه‌وسفید است، احتمالا انتظار دارید تا با فیلم‌های سامورایی کلاسیک مثل آثار آکیرا کوروساوا روبه‌رو شوید اما بازی با قصه‌ای که همواره در حال تغییر شکل است، کمی هم غافلگیرتان می‌کند.

سیاه‌وسفید بودن بازی یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های Trek to Yomi محسوب می‌شود و بازی از آن به‌شکلی استادانه استفاده می‌کند تا هر صحنه را به شکلی متفاوت و جزئیات را برجسته‌تر نشان دهد. این استادانه بودن اما فقط در حالتی قابل تحسین است که ما المان‌های ویدئوگیمی و چالش‌های آن به‌عنوان یک بازی ویدئویی را در نظر نگیریم.

گاهی اوقات تشخیص دشمنان از پس‌زمینه مشکل ایجاد می‌کند یا حتی قاب‌های بسته خیلی به کمک روان‌شدن گیم‌پلی نمی‌آیند. گیم‌پلی بازی هم با این‌که تمیز و خوش‌ساخت درآمده، چندان ساده نیست و می‌تواند مدتی اذیت‌تان کند تا به فوت‌وفن آن مسلط شوید. مشکل اینجاست که سیستم مبارزات بازی روی این ماجرا خیلی وقت صرف نمی‌کند و تا به خودتان می‌آیید بازی تمام شده و چیز زیادی برای بهتر شدن باقی نمانده است.

خیلی دور، خیلی نزدیک

در Trey to Yomi ما با یک بازی سه‌بعدی در گشت‌وگذار روبه‌رو هستیم که در حین مبارزات دوبعدی می‌شود. گیم‌پلی بازی همان جایی است که ایده‌های سازندگان ته کشیده و همه چیز کمی تکراری و نه‌چندان جالب می‌شود.

بازی یک خط داستانی مشخص دارد و در کنار این خط داستانی، تنها چیزی که می‌تواند شما را در دنیای Trek to Yomi نگه‌دارد، آیتم‌های کالکتیبل و مواردی مثل آپگریدهاست که به‌تنهایی جزو کمترین دلایل عقلانی برای تکرار قسمت‌های بازی است. حتی اگر فرض بگیریم که این کارها به‌تنهایی می‌توانند جذاب باشند، پازل‌های خیلی ساده و سیستم مبارزات کم‌عمق بازی توی ذوق‌تان می‌زنند. شاید تنها چیزی که بتواند بازی را کمی جذاب‌تر کند، انتخاب‌های بازیکن و پایان‌های مختلف باشد که البته به‌شخصه برای من جذابیتی نداشت.

درعین‌حال، سیستم مبارزات بازی در حمله سبک، حمله سنگین و جاخالی‌دادن از آیتم‌هایی مثل تیر و گلوله خلاصه شده است. درواقع ما با یک اکشن پلتفرمر خیلی ساده روبه‌رو هستیم که تمام پتانسیل بخش مبارزات خودش را روی سیستم جاخالی‌دادن و ضدحمله قمار کرده است. درست مثل بازی‌هایی ازجمله Metroid Dread که روی سیستم ضدحمله خود تمرکز ویژه‌ای داشتند، Trek to Yomi هم حساب ویژه‌ای روی این قضیه باز کرده است. بازی چندین مدل دشمن مختلف دارد که ضدحمله‌زدن به آنها نیازمند تمرین و دقت اضافی است اما بازی دلیل کافی را برای دوباره‌بازی‌کردن پس از اتمام قصه به ما نمی‌دهد.

Trek to Yomi از آن دست بازی‌هایی است که اگر کمی دیرتر عرضه می‌شد و سازنده‌ها می‌توانستند آن را پربارتر از حالت فعلی عرضه کنند، حرف‌های بیشتری برای گفتن داشت. اگر به بازی‌های داستانی، چالش‌برانگیز و فیلم‌های سامورایی شرقی و سبک گرافیکی سیاه‌وسفید علاقه دارید، این بازی را ازدست‌ندهید. در غیر این صورت، متاسفانه Trek to Yomi نه حرف جدیدی برای گفتن دارد و نه آن‌قدر جذاب است که ارزش تجربه با قیمت کامل را داشته باشد.

بازی درحال‌حاضر در سرویس گیم‌پس برای کنسول و پی‌سی در دسترس بوده و برای کاربران دیگر هم قابل خریداری است.

مسعود تیموری - کارشناس بازی / ضمیمه کلیک روزنامه جام جم