حسرت رکاب‌زدن در پیست‌های چوبی

به گزارش جام جم آنلاین، پیش از این، دختران کشورمان در جاده و کوهستان به مدال آسیا رسیده بودند، اما در پیست سرعت این اولین‌بار است و همه این‌ها با وجود مشکلاتی که گریبان دوچرخه‌سواران ایرانی را گرفته نویدبخش روز‌های روشن در راه است.

عشق سرعت‌ها

یکی از گزینه‌های مطلوب افرادی که در زندگی به اصطلاح عشق سرعت هستند، انتخاب ورزش‌هایی است که در آن، با زمان رقابت کنند. جدال با ثانیه‌ها هم عالمی دارد. مثلا تفاوت تو و حریفت که روی سکوی دومی آسیا می‌ایستد سر جمع می‌شود دو صدم ثانیه، شاید به اندازه سه، چهار رکاب سریع‌تر! لیلا در پاسخ به این سوال که سرعت از پیست چقدر به زندگی‌اش سرایت کرده، می‌گوید: «اتفاقا برعکس من خودم عشق سرعت بودم و همین روحیه هم مرا در پیست نگه داشته است. در سرما و گرمای پیست‌های رو باز، در زمستان و تابستان. اصلا دور تند زمان را دوست دارم. یکی از تفریح‌های کودکی‌ام هم این بود که برای انجام کار‌هایی که پیش می‌آمد با دوچرخه‌ام پیش‌قدم باشم. ثانیه‌ها برای ما همه چیزند. حریف هندی‌ام با ۳۷.۸ثانیه نایب قهرمان آسیا شد و من با دو صدم ثانیه بیشتر روی سکوی سومی رفتم.»

دارنده تنها مدال تاریخی دوچرخه‌سواری پیست زنان در آسیا ادامه می‌دهد: «دو صدم ثانیه شاید برای خیلی‌ها زمان به حساب نمی‌آید، ولی برای ما حیاتی است. مثلا کافیست یک پای آدم، یک لحظه کُندتر بچرخد. من خیلی به زمان فکر می‌کنم، اما بعد از استارت فقط رکاب می‌زنم و اصلا به ثانیه‌ها کاری ندارم.»

دختر جوان مشهدی که تجربه‌اش از دوچرخه‌سواری حرفه‌ای، صرفا به رکاب زدن در پیست سیمانی مجموعه ورزشی ثامن محدود می‌شود، حالا در بازگشت از هند، یکی از بزرگ‌ترین آرزو‌هایش فقط تمرین روی پیست چوبی ا‌ست. هر چه از خاطرات اولین مسابقه برون‌مرزی اش و جذابیت‌های تجربه آسیایی بپرسید، تهش می‌رسید به همین پیست چوبی! «تجربه جدیدی بود. خیلی حس خوبی داشت. قابل مقایسه با پیست‌های سیمانی ایران نبود. کاش ما هم داشتیم. سرپوشیده هم بود. در دهلی سرعتم بالاتر رفته بود و کنترل آسان نبود، به ویژه در قوس پیست. اگر در پیست چوبی تمرین کنم حتما رکورد‌های بهتری می‌زنم. می‌شد رنگ مدالم بهتر از برنز هم باشد!»

تهران، مشهد، ساری

تمرین در پیست‌های سرپوشیده چوبی، سال‌ها دغدغه رکابزنان کشورمان بوده است. ایران مجموعا ۶ پیست سیمانی روباز در تهران، اصفهان، تبریز، اهواز، کرمان و مشهد دارد. پیست آزادی سال ۱۳۵۴ برای میزبانی بازی‌های آسیایی تهران ساخته شد. این پیست ۳۳۳ متری و سیمانی است، اما بسیاری از رقابت‌ها در مسافت ۲۰۰ یا ۲۵۰ متر و روی پیست‌های سرپوشیده چوبی برگزار می‌شود؛ مثل جهانی و المپیک. پیست ۴۷ ساله مجموعه ورزشی آزادی، در حال پشت سر گذاشتن دوران میان‌سالی ا‌ست.»

عملیات احداث پیست ثامن‌الائمه مشهد از سال ۱۳۷۵ به همت اداره کل تربیت‌بدنی خراسان آغاز و سال ۸۵ به شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی واگذار شد. این پیست مجهز به خوابگاه و سالن بدنسازی که قرار بود بعد از آزادی، بهترین و باکیفیت‌ترین در کشور باشد بالأخره سال ۱۳۹۰ به بهره‌برداری رسید. اما متأسفانه مثل بسیاری از اماکن ورزشی به امان خدا رها شد و در یک دهه گذشته دچار مشکلاتی مثل بهداشت ضعیف، فرسایش ساختمان، ریزش سقف در برخی قسمت‌ها و از بین رفتن سالن‌های بدنسازی و خوابگاه‌ها و... شده است. خار و خاشاک کنار پیست هم گواه فراموشی‌هاست.

کلنگ پیست بتنی و چوبی دوچرخه‌سواری ساری که قرار بوده تنها پیست چوبی خاورمیانه شود، سال ۱۳۷۷ در دوران مدیریت مهندس هاشمی‌طبا در سازمان تربیت بدنی زده شد. مجری پروژه شرکت توسعه و تجهیز است، اما با سازه‌هایی به قدمت ۲۴ سال، هنوز به علت مشکلات مالی و تأمین اعتبار به سرانجام نرسیده است.

منبع: روزنامه جام جم