نقش خانواده در تربیت دینی کودکان

نکته اول- خانواده مهم‌ترین بستر برای تربیت دینی کودکان است. فضاسازی در خانه و تجربه کودکان در کنار خانواده اساس تربیتی دینی کودکان را شکل می‌دهد. بچه‌ها تمام نگاه و توجه‌شان به شما (والدین و کسانی که دوست‌شان دارند)است، آنها آنچه را شما انجام می‌دهید با دقت می‌بینند و تکرار می‌کنند. آنها عمق و میزان اعتقاد و علاقه شما را درک می‌کنند و تلاش می‌کنند یافته‌هایشان را به نمایش بگذارند.
نکته دوم- در مواجهه با پرسشگری کودکان با زبان کودکانه و متناسب با سن آنها سوالات‌شان را در مورد دین و چرایی آیین‌های مذهبی و... به‌صورت کلی پاسخ بدهید. نیازی نیست کودکان را بمباران اطلاعاتی کنید و ریز به ریز مفاهیم دینی یا مصائبی را که بر اهل بیت (ع )گذشته بازگو کنید. فراموش نکنید با حوصله و خلق خوش در مورد مسائل دینی با آنها گفت‌وگو کنید.
نکته سوم- حضورشان را در اماکن مذهبی و دینی به خاطره‌ای شیرین و دلنشین مبدل کنید. خاطره‌سازی در کودکان ایجاد دلبستگی می‌کند.
نکته چهارم- ظرفیت جسمانی و روانی کودکان را هنگام حضور در این اماکن و مراسم‌ها در نظر داشته باشید و مراقبت کنید خسته و آزرده نشوند. گاهی لازم است خواسته‌های خودتان را محدودتر کنید.
نکته پنجم- توجه و علاقه‌مندی‌شان را به آیین‌های دینی و مذهبی مورد تعریف و تشویق قرار دهید و به آنها نشان دهید چقدر این تعظیم شعائر توسط ایشان برای شما قابل احترام و ارزشمند است.
نکته ششم- در مناسبت‌های دینی در جمع خانواده مراسم‌های کوچک برپا کنید و در برنامه‌ریزی تا اجرا از مشارکت کودکان بهره‌بگیرید.
نکته هفتم- تفاوت‌های فردی کودکان در میزان و نحوه پذیرش و عملکردشان را در نظر داشته باشید. 
باید توجه داشت که یادگیری در دوران کودکی غالبا مشاهده‌ای و از راه تقلید صورت می‌گیرد.

منبع: ضمیمه چاردیواری روزنامه جام‌جم