۴طلای المپیک می‌خواهم

رحمان درنهایت با مقام سومی کار را تمام می‌کند و به خانه برمی‌گردد. پسر سختکوشی که با تمام نداری‌های پدر ساخته، اما به خوبی با کشتی، بدنش را پرداخته. او آن‌گونه مصمم تمریناتش را در خلیل‌شهر پیگیری می‌کند که خدا این تلاش‌ها را می‌بیند و جرقه‌ای در زندگی‌اش زده می‌شود.

امیر توکلیان، سرمربی وقت نوجوانان ایران برایمان تعریف می‌کند: «رحمان آمد و سوم شد و رفت. می‌دانید در نوجوانان شرایط وزنی حاکم است. معمولا کشتی‌گیران وزن عوض می‌کنند. نفر اول و دوم وزن رحمان، چون اضافه وزن داشتند، به اوزان بالاتر رفتند. تماس گرفتیم با رحمان که برگرد و او شد کشتی‌گیر وزن ۴۵ کیلوگرم تیم‌ملی.» گاهی ماندن از رسیدن سخت‌تر است. این قصه زندگی را توکلیان درباره رحمان برایمان تعریف می‌کند: «وقتی برگشت، شانس زیادی نداشت منتها این‌قدر جنگید و این‌قدر تمرین کرد که شد قهرمان آسیا. گفتیم به به. او را بردیم مسابقات جهانی در کرواسی. آنجا هم قهرمان شد. همه را با اختلاف می‌برد. در فینال کشتی‌گیر قزاق را ۱۰بر صفر برد و شد افتخار ایران و خانواده‌اش. این بچه یک‌استعداد ویژه بود و بازهم قهرمان آسیا شد.»

رحمان از نوجوانی با همه فرق داشت، به شدت هم فرق داشت. همان روز‌ها که سر وقتش رفتیم: «من رحمان عموزاد هستم، بچه خلیل‌شهر. از موبایل زیاد خوشم نمی‌آید. اینستاگرام و واتس‌اپ و این چیز‌ها را ندارم. گوشی‌ام خیلی ساده است. در حد تماس و اس ام اس. داداشم به من یاد داد اگر می‌خواهم در کشتی موفق باشم، باید تمام تمرکزم روی کشتی باشد. روزی که به سالن آمدم و دیدم تمرینات چقدر سخت است، فهمیدم باید در این رشته تلاش کنم. پدر و مادرم برایم خیلی زحمت کشیدند. داداشم که الگوی من است، همیشه پشتم بود. از هفت‌سالگی من را برد سالن کشتی. همه فن‌ها را به من یاد داد. همیشه خانواده‌ام پشت من بودند. همین‌طور دایی‌ام آقای تقی محمدپور. سه مربی خیلی خوب هم داشتم. داداشم این‌قدر با من کار کرد که توانستم پیشرفت کنم و به مدال جهان برسم. الان وقتی خانه می‌روم، همه خوشحال هستند. من هم خوشحالم.» رحمان همین حالا صفحه اینستاگرام دارد، ولی خیلی در آن فعال نیست. او هنوز مثل قدیم‌ها فکر می‌کند: «من زیاد سرگرم موبایل نیستم. تمرکزم را روی کشتی گذاشته‌ام. فهمیدم اگر می‌خواهم موفق شوم باید به خودم سختی بدهم. در خوشی که آدم موفق نمی‌شود.»

پسر کوچک خلیل‌شهری با وزن ۴۸ کیلوگرم از همان روز‌ها و شاید هم قبل‌ترها، آرزو‌های بزرگ زندگی‌اش را دنبال می‌کرد. آرزو‌هایی که شاید هم‌سن و سال‌هایش آن را باور نداشتند. یکی همین قهرمانی جهان بود: «دوست دارم روزی نفر اول دنیا شوم.» یکشنبه ۲۷ شهریور ماه او به یکی از آرزو‌های بزرگش رسید و توانست در فینالی مهیج و دیوانه‌کننده جان دیاکو میهالیس کشتی‌گیر آمریکایی را در هم بکوبد و طلا بگیرد. بعد از ناکامی در رقابت‌های جهانی نروژ او فهمید باید روی تشک هیجانش را کنترل کند. فهمید باید عطش قهرمانی را در راه رسیدن به موفقیت به کار گیرد. این دوره هم نزدیک بود، رحمان در دو مسابقه ضربه فنی شود، اما تقدیر داستان زندگی‌اش را «برنده» نوشته‌بود نه «بازنده». رحمان و کشتی اینجا قرار نیست تمام شوند، آن‌ها می‌خواهند در کنار هم به فتوحات بزرگی برسند. رحمان سال ۹۷ از بزرگ‌ترین آرزوی عمر ورزشی‌اش رونمایی کرد و امروز با قدرت بیشتر برایش می‌جنگد: «می‌خواهم چهار مدال طلای المپیک بگیرم. خیلی سخت است، ولی باید سختی‌هایش را تحمل کنم. این دیگر یک زندگی حرفه‌ای است.»

همه کشتی‌گیر‌ها دوست دارند مثل حسن یزدانی باشند. چکیده‌ای از قدرت و معرفت و انسانیت. رحمان هم در آن سال‌های خوش قهرمانی نوجوانان جهان، برایمان گفت که: «دو تا الگو در کشتی دارم. حسن یزدانی و برادرم فرزاد. یزدانی با تجربه است. قهرمان جهان است. در المپیک قهرمان شده. خیلی‌ها می‌خواهند مثل حسن یزدانی باشند. به امید خدا من هم مثل حسن یزدانی شوم خوب است.» بیرون از تشک را نمی‌دانیم، ولی او در صربستان نشان داد می‌تواند یک رحمان عموزاد فوق‌العاده باشد. یکی که تا سال‌ها نامش سر زبان‌ها بماند.

بلگراد، نقطه‌جوش رکورد‌های سنگین

همه چیز جابه‌جا شد. زمین و آسمان را به هم ریختند تا این رکورد‌ها را ثبت کنند. فقط دو صد حیف که این رکورد‌های سنگین و حجیم ما را قهرمان نکرد. البته خود رقابت‌های جهانی کشتی بلگراد هم رکورد کم نداشت، اما نقش دلاورمردان ایران در ثبت این رکورد‌ها حساب جداگانه‌ای دارد. بلگراد کلی آمار و ارقام و عدد و رکورد داشت. کمی از آن‌ها را مرور کنیم.

یک- تیم‌ملی کشتی آزاد ایران ۳۷ مسابقه در بلگراد داشت. کشتی‌گیران از این تعداد ۲۹ برد داشتند و هشت باخت ثبت کردند.

دو- رحمان عموزاد تا توانست از حریفان امتیاز گرفت.
دور نخست: پیروزی ۸ بر یک مقابل سوک‌یون از کره‌جنوبی
دور دوم: پیروزی ۶ بر صفر مقابل اسماعیل موزوکایف از مجارستان
مرحله یک‌چهارم نهایی: پیروزی ۱۳ بر ۲ مقابل آدیل اوسپانوف از قزاقستان
مرحله نیمه‌نهایی: پیروزی ۹ بر ۲ مقابل حاجی علی‌اف از آذربایجان
فینال: پیروزی ۱۳ بر ۸ مقابل جان دیاکو میهالیس از آمریکا
تعداد کل امتیازات: ۴۹ امتیاز
تعداد امتیازات داده‌شده: ۱۳ امتیاز

سه- دلاورمردان ایران ۲۴۹ امتیاز از کل مسابقات کشتی خود گرفتند و تقریبا به اندازه یک‌پنجم همین امتیازات کسب شده، امتیاز دادند. به طور دقیق‌تر بخواهید ۵۱امتیاز را به دیگر کشتی‌گیران تقدیم کردند.
چهار- یکی از رکورد‌های توفانی و سنگینی که کشتی‌گیران آزاد ایران بر جای گذاشتند این بود که ۱۱کشتی را با اختلاف ۱۰امتیاز و پیش از پایان زمان بازی به پایان بردند.

پنج- بار رکوردزنی‌ها انگار به طور غیررسمی به گردن رحمان عموزاد افتاده‌بود. او فینالی رقم زد که در تاریخ کم‌سابقه است، فینالی با نتیجه ۱۳ بر ۸. کدام فینال را این چنین پرامتیاز و توفانی دیدید؟ حداقل در یک دهه اخیر بی‌سابقه بود که یک فینال شاهد رد و بدل‌شدن این تعداد امتیاز باشد. ۲۱ امتیاز در فینال یکی از جنبه‌های تاریخی نبرد بین عموزاد و دیاکو میهالیس بود.

شش- رضا اطری، نفر منتخب وزن ۶۱ کیلوگرم ما به فینال وزن خودش رسید تا با یک ژاپنی مصاف بدهد، اما همین‌جا بود که او بدترین رکورد ایران را ثبت کرد. حریف ژاپنی همان تایم اول را ۱۰بر صفر برد تا اطری با ثبت یکی از بدترین رکورد‌های فینال، به مدال نقره برسد. این سنگین‌ترین باخت فینال بلگراد بود.

روزنامه جام جم