اصلا کافی نبود

تنها نکته امیدواری این است تیم‌ملی کامل نبود، در واقع ما فقط یک استخوان‌بندی را دیدیم و لژیونر‌ها را هم نداشتیم. اما باز هم باید نگران باشیم. مگر انگلیس تیمی شبیه نیکاراگوئه است که جلوی ما اشتباه کند تا مهدی ترابی به همین راحتی گل بزند؟ و این‌که مگر آن‌ها مثل نیکاراگوئه هستند که عقب بایستند و حمله نکنند و در مقابل ما هم برنامه‌ای برای حمله کردن نداشته باشیم؟

عیار غیراصلی‌ها

برای دیدن نیکاراگوئه در رنکینگ فیفا باید خیلی به قسمت‌های پایین نگاه کنید، در واقع روی پله شماره ۱۴۶. نیکاراگوئه به تعبیری یکی از ضعیف‌ترین تیم‌های حاضر در منطقه آمریکای جنوبی است. تیم‌ملی فوتبال ایران در آخرین روز‌های باقی مانده تا آغاز آوردگاه عظیم قطر مقابل این تیم قرار گرفت. هدف فقط محک زدن استخوان‌بندی تیم‌ملی بود وگرنه نه سردار آزمون در ترکیب حضور داشت و نه مهدی طارمی یا علیرضا جهانبخش. به این ترتیب هنوز عیار واقعی را ندیدیم. کی‌روش فقط سعی کرد عیار همین استخوان‌بندی را بسنجد و فقط همین. او به هدفش رسید و خیلی چیز‌ها دستش آمد.

سعی کردند اما...

شاگردان کی‌روش در نیمه نخست «سعی» کردند هجومی باشند و از انگیزه لازم هم برخوردار بودند. اما این انگیزه برای به ثمر رسیدن گل‌های بیشتر کافی نبود و فقط همانی شد که از مهدی ترابی دیدیم. البته همان گل هم با اشتباه مدافعان حریف زده شد و گرنه شاید بازی بدون گل میشد. فشاری که بازیکنان ایران به دروازه نیکاراگوئه وارد آوردند باعث شد حریف در کل اشتباهات زیادی داشته باشد. تیم ملی فوتبال ایران به وضوح در نیمه نخست نشان داد که در «خلق موقعیت» مشکل دارد. مگر این‌که لژیونر‌ها به دادمان برسند. دفاع نیز کاملا شکننده به نظر می‌رسید و رامین رضاییان به قول معروف هنوز «پای کار» نیست. او بعد از نزدیک به دو سال و نیم غیبت به تیم‌ملی برگشته و هر کارشناسی می‌تواند به راحتی نظر بدهد که او آماده بازی کردن در آوردگاه عظیمی مثل جام‌جهانی نیست. مهدی ترابی، اما پرتحرک بود، اما یک مساله را به خوبی ثابت کرد: «او به هیچ عنوان جایگیری مناسبی ندارد». وقتی جایگیری مناسب نباشد هم موقعیت‌های زیادی به هدر می‌رود. حتی بیرانوند هم درست و حسابی محک نخورد. مرتضی پورعلی گنجی هم درست مثل همیشه کم تحرک بود که ممکن است اشتباهات فردی هم داشته باشد.

وقتی حریف بهتر شد

اوضاع در نیمه دوم تغییر کرد، اما نه آنقدر که بگوییم ورق کاملا برگشت. نکته بسیار مهم و جالب این است که تیم شماره ۱۴۶ بود که سرعت بازی بیشتری پیدا کرد و بیشتر درگیر فوتبال شد و شگفت آن‌که همین تیم در دقایقی بهتر از این بازی کرد. آن‌ها حتی تلاش برای ایجاد خلق موقعیت هم داشتند. نیمه دوم بیشتر متوجه این شدیم که بازیکنان ایران با هم هماهنگ نیستند، به خصوص از جناحین که ارتباط چندان قدرتمندی با مهاجمان برقرار نشد. مدافعان هم سردرگم به نظر می‌رسیدند. به هر حال این مسابقه اهمیتی از لحاظ کسب نتیجه نداشت، کی‌روش فقط یک هدف داشت و می‌خواست این بازیکنان را کنار هم قرار بدهد.

تیم بدون «روح»!

کی‌روش دیگر باید بهتر از هر کسی بداند که لژیونرهایش تا چه اندازه حیاتی هستند، تیم بدون آن‌ها روح ندارد و انگیزه‌اش هم کامل نیست. هر چند تیمی که مقابل نیکاراگوئه به میدان رفت تیم اصلی ایران نبود، اما همان عدم همخوانی بین بازیکنان نشان می‌دهد که چه چالش بزرگی پیش روی کی‌روش و تیم‌ملی است. ترکیب بازیکنان منتخب داخلی با هم هماهنگی نداشتند پس چطور می‌خواهند با آزمون، طارمی یا جهانبخش از خودشان هماهنگی نشان دهند؟ فرصت حتی دیگر کم نیست، به عبارت بهتر فرصتی باقی نمانده، اما آرزو می‌کنیم جام‌جهانی پر از معجزه و اتفاقات شگفت‌انگیز برای فوتبال ما باشد. برخی از رویا‌ها خیلی راحت به حقیقت تبدیل می‌شوند.

امید ابراهیمی جام‌جهانی را از دست داد

بدترین اتفاق دیدار دوستانه ایران و نیکاراگوئه مصدومیت امید ابراهیمی بود. او تنها یک دقیقه بعد از ورود به زمین به عنوان بازیکن تعویضی از درد به خود پیچید و نتوانست به کار ادامه دهد. ابراهیمی با هیچ بازیکنی برخورد نداشت و آسیب دید. کارلوس کی‌روش سرمربی تیم‌ملی هم بعد از پایان مسابقه گفت: «نگران امید هستم. باید ببینیم نتیجه آزمایش‌ها چه می‌شود، ولی بدترین قسمت بازی نیکاراگوئه، مصدومیت امید ابراهیمی بود. ما منتظر خواهیم ماند.»

ساعاتی بعد، اما خبر نگران‌کننده تائید شد؛ امید ابراهیمی جام‌جهانی قطر را از دست داد. ظاهرا جواب عکس برداری پای او مشخص شد و پزشکان تائید کردند تا دو ماه آینده نمی‌تواند به زمین فوتبال بازگردد.
ابراهیمی همزمان با ورود کارلوس کی‌روش به تیم ملی، به عنوان یکی از مهره‌های میانه میدان انتخاب شد و می‌توانست یکی از بازیکنان کلیدی باشد. امید در جام‌جهانی روسیه هم حضور داشت و در دیدار با مراکش، از ناحیه قفسه سینه دچار مصدومیت شد. او در آن جام جزو بهترین‌های ایران بود و در مسابقات بعدی هم با وجود درد، تیم‌ملی را همراهی کرد.

ابراهیمی بعد از تعطیلی رقابت‌های لیگ قطر به تیم‌ملی ملحق شد و اتفاقا تمرینات فشرده‌ای داشت. خود او امیدوار بود در مسابقات جام‌جهانی یکی از بازیکنان دعوت شده باشد، ولی مصدومیت ناخواسته، امید‌های او را پرپر کرد.

روزنامه جام جم